دیدبان آزار: متخصصان می‌گویند قتل سارا اورارد و سابینا نسا در انگلیس، به نقطه عطفی برای مسئولیت‌پذیری مردان در ارتباط با خشونت مردانه تبدیل شده است. تشکل‌های مقابله با خشونت علیه زنان با خیل عظیمی از مردان داوطلب همکاری مواجه شده‌اند و می‌گویند باید از این تمایل گسترده به کنشگری داوطلبانه، به درستی استفاده کرد.
سازمان «فراتر از برابری» در طی دو هفته پس از قتل سارا اورارد، با ۱۵۰ مرد داوطلب که تقاضای همکاری داشتند، مواجه شده است. پیش از آن میانگین پیوستن مردان به این تشکل، دو مرد در یک هفته بوده است. این افزایش توجه به کنشگری ضدخشونت تاکنون پایدار باقی مانده است. هفته گذشته بیش از ۸۰ مدرسه از این سازمان درخواست کارگاه آموزشی کرده‌اند. در گذشته درخواست کارگاه‌ها به طور میانگین ۳ مورد در هفته بوده است.
«دنیل گینس» مدیر اجرایی سازمان «فراتر از برابری» می‌گوید: «این نشانه ضرورت بی‌حد و حصر فعالیت سازمان‌هایی مانند ما است. که البته به بهای مرگ دو زن رخ نداده است، چرا که زنان بسیاری مورد تجاوز مردان قرار می‌گیرند و کشته می‌شوند. مسئله پوشش وسیعی است که این دو قتل پیدا کرده است. این سطح از پوشش رسانه‌ای، مردان به سمت کنشگری روانه کرده است.» فراتر از برابری از پروژه‌های آموزشی در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها شکل گرفته است. این آموزش‌ها متمرکز بر پسران جوان بوده و امروز این فعالیت‌ها در سطحی گسترده‌تر به مردان و پسران ارائه می‌شود. مردان جوان در ورکشاپ‌ها می‌آموزند که در تصور خود از مردانگی مطلوب بازبینی کنند و برای ایجاد محیط‌های امن بکوشند.
گینس معتقد است روز‌به‌روز مردان بیشتری متوجه می‌شوند که برای مقابله با خشونت، این که صرفا خودشان آدم خوبی باشند و خشونت نکنند، کافی نیست و تمامی مردان در مقابل خشونت مسئولند. گینس ادامه می‌دهد: «من هرگز مردی را ندیدم که وقتی پای شوخی‌های ضدزن و جنسیت‌زده به میان می‌آید، مشارکت یا سکوت نکرده باشد. این رفتار به شوخی‌کننده مشروعیت می‌دهد و نگرش‌های جنسیت‌زده را عادی‌سازی می‌کند و در نهایت همین نگرش‌هاست که به خشونت علیه زنان منجر می‌شود. خشونت یک طیف است و این شوخی‌های به‌ظاهر بامزه و بی‌خطر، یک سر این طیف قرار می‌گیرد.»
بیشتر بخوانید:
پسرانمان را خطاب قرار دهیم: تجاوز نکنید
آموزش به پسران؛ گامی ضروری در مقابله با فرهنگ تجاوز
«مایکل کونروی»، بنیانگذار یک گروه محلی به نام «مردان عمل»، هم معتقد است: «من ممکن است به شخصه "مرد خوبی" باشم و هرگز خشونت نکنم. اما خشونت مردانه مربوط به شخص من نیست. مسئله‌ای جمعی است و ما همگی در مقابلش مسئولیت داریم.» سازمان «مردان عمل» روی موضوعاتی چون آموزش مردان تمرکز دارد و در این راستا کارگاه‌های آموزشی برگزار می‌کند. این سازمان به مردان شیوه‌های مقابله با سکسیسم، برقراری روابط عاری از خشونت و ... را می‌آموزد. کونروی هم تاید می‌کند که پس از قتل اورارد و نسا، درخواست مردان برای پیوستن به کار داوطلبانه و دریافت آموزش بیشتر شده است. کونروی به اظهارات کمیسر پلیس شمال یورکشایر اشاره می‌کند که گفته بود: «سارا اورارد نباید به بازداشت جعلی تن می‌داد.» کونروی می‌گوید: «ما مردان هرکدام به نوعی تا خرخره در این نگرش‌ها شریکیم. پس همه موظفیم که فعالانه علیه وضع موجود فعالیت کنیم.»
«دیوی تامپسون»، مدیر کارزار خیریه «روبان سفید اسکاتلند» گفت: «بسیاری از مردان می‌دانند که در ساعات تاریک شب و در گذرگاه‌های خلوت، اگر با فاصله کم پشت یک زن راه بروند ممکن است موجب ارعاب او شوند و به همین دلیل حواسشان به این موارد هست و مسیر خود را تغییر می‌دهند یا سرعتشان را کم می‌کنند. اما این اقدامات فردی کافی نیست و بار مسئولیت را از دوش آنها بر‌نمی‌دارد. باید برای ایجاد فضایی تلاش کنیم که حضور یک مرد در مجاورت زن در مکان‌های تاریک و خلوت رعب و وحشت ایجاد نکند.»
تامپسون ادامه می‌دهد: «مردان باید فضاهای اجتماعی را برای مردان زن‌ستیزی که گمان می‌کنند رفتارهایشان پذیرفته است، تنگ کنند. وقتی فضا از آنها گرفته شود بالاخره متوجه می‌شوند که رفتارهایشان عادی و مقبول نیست.» اولین کارزار «روبان سفید» در سال 1991 پس از تیراندازی به 14 زن دانشجوی دانشگاه مونترئال کانادا به راه افتاد. روبان سفید در بریتانیا تلاش می‌کند مردان را در کنشگری علیه خشونت جنسیت‌محور درگیر کند.
دکتر «استیفن برل» از مدیران سازمان «روبان سفید بریتانیا» از جمله کسانی است که پس از مرگ اورارد با او تماس گرفتند و از او در زمینه راه‌اندازی کارزار ملی برای مسئولیت‌پذیری مردان در قبال خشونت علیه زنان، مشورت گرفتند. برل می‌گوید: «این بزنگاهی حیاتی است. برای تغییرات حقیقی و اساسی ما به تلاش‌های جمعی از سوی دولت، سازمان‌های مختلف، مدارس، محیط‌های کاری و ... نیازمندیم.»
جیمز مک‌کان، هم‌بنیانگذار سازمان «پروژه مردان فمینیست» می‌گوید: «ما چاره‌ای به جز پا به عرصه فعالیت گذاشتن نداریم. ما باید مسئولیت بپذیریم و برای تغییر تلاش کنیم.» سازمان «پروژه مردان فمینیست»، پس از به راه افتادن جنبش می‌تو و با هدف درگیر کردن مردان پایه‌گذاری شده است. این سازمان کارگاه آموزشی برای مردان برگزار می‌کند و برای آنها از جامعه‌پذیری مردسالارانه، نرم‌ها و نقش‌های جنسیتی، مردانگی سمی و ضرورت بازبینی در مردانگی غالب می‌گوید. البته برگزارکنندگان این کارگاه‌ها تاکید دارند که بازبابینی در مردانگی‌های مرسوم و غلبه بر سال‌ها جامعه‌پذیری فرایندی ساده و کوتاه‌مدت نیست اما تلاش می‌کنند که مردان را بر منفعتی که از مردسالاری می‌برند واقف کنند و به آنها نشان بدهند که چگونه هنجارهای مردسالارانه را بازتولید می‌کنند، حتی اگر به طور مستقیم مرتکب خشونت علیه زنان نشده باشند.
منبع: گاردین
 - Copy 2.jpg&width=72&height=72)
