خشونت جنسی تجربهای است که ما را به یکدیگر پیوند میدهد. تجربهای چنان فراگیر که به ندرت کسی از آن در امان مانده است. اگرچه خاستگاه طبقاتی، نژادی، ملیتی، جنسیتی، شرایط سنی، و حتی توانایی جسمانی-روانی و ... تجربههای متفاوتی برایمان رقم میزند، اما این زخمهای مشترک، اشارتی است بر ضرورت قدم برداشتن برای ایجاد حساسیت در جامعه ایرانی و سازماندهی علیه ساختارهای متقاطع تولید و بازتولیدکننده خشونت. در این راستا، مردادماه سال 1396 در گروه هماندیشی زنان، پیشنهاد تمرکز بر این مسئله را طرح کردیم و بر آن شدیم تجربیات خود را در رسانهها بنویسم، نشست برگزار کنیم با کارشناسان مصاحبه و بحث امنیت زنان در فضای عمومی را به مسئلهای عمومی تبدیل کنیم.
در این میان مطالعه تجربههای مدنی و شیوههای سازماندهی جمعی در جنبشهای فمینیستی مصر، لبنان، ترکیه و ... انگیزهبخش و راهگشا بود. در زمستان سال 96، اقدام به طراحی و چاپ پوسترهای منع آزار و در روز ۸ مارس فعالیتهای میدانی خود را آغاز کردیم. به واسطه انتشار پوسترها و گفتوگوهای رودررو با مردم، پیامهای متعددی از سوی داوطلبان دریافت کردیم و صداهای دیگری با ما همراه شد. درد مشترک خشونت جنسی و آزار در فضای عمومی، جمع بزرگتری را به هم پیوند زد. پس از این استقبال غیرمنتظره، با ایده گرفتن از کارزارها و جنبشهای مدنی شکل گرفته در سایر نقاط دنیا از جمله نقشهنگاری آزار جنسی در مصر، با تاسیس گروه دیدبان آزار به فعالیت خود تداوم بخشیدیم.
حال در تابستان سال 1397، این تارنما واسطهای است برای طرح مسئله به صورت گسترده و گفتوگوی عمومی در زمینه خشونت جنسی و آزار و اذیت علیه زنان و دیگر گروههای به حاشیهرانده شده. در فقدان آموزشهای عمومی ضروری در مدارس و دانشگاه، در فضایی که تفکیک جنسیتی، حجاب اجباری و راندن زنان به حوزه خصوصی، به عنوان تنها راهحل تامین امنیت معرفی میشود، برای مبارزه با ساختارها و کلیشههایی که اینگونه ما را در مقابل یکدیگر و در موقعیت نابرابر قرار میدهد، راهی به جز گرد هم آمدن و مباحثه نداریم. دیدبان آزار تمامی افراد را به این چالش فرا میخواند.
دیدبان آزار از هیچ سازمان و نهادی در داخل و یا خارج ایران بودجه دریافت نمیکند. تمامی فعالیتها اعم از طراحی، نشر، تولید محتوا و ... داوطلبانه و با هزینه شخصی داوطلبان صورت میگیرد.
سردبیر و گرداننده: غنچه قوامی