دیدبان آزار: سینا نیمایر عکاس آلمانی در مجموعه عکس شخصی و اتوبیوگرافیکش به نام «برای من»[1] روایت خود را از تجربه خشونت جنسی در دوران پیشانوجوانی بیان می‌کند. سینا دوربین را به سوی خود می‌چرخاند تا آنچه را که بر او به عنوان دختری در آستانه نوجوانی گذشته است، فهم و بر آن غلبه کند. این پروژه در مکزیک، برزیل، فرانسه، هند، سنگاپور، چین، اوکراین، استرالیا و روسیه به نمایش گذاشته شده است و بازخوردهای مثبت فراوانی کسب کرده است.
«برای من» روایتی اتوبیوگرافیک از خشونت جنسی است. پروژه شخصی سینا نیمایر برخاسته از نیاز او به فهم تجربه‌اش از خشونت جنسی، رسیدن به جایگاه بخشش و بستن فصلی است که همواره زدنگی او را تحت تاثیر قرار داده است. نیمایر همچنین اخیرا با هدف آگاهی‌بخشی اجتماعی کتابی درباره این پروژه منتشر کرده است. ناشر این کتاب می‌گوید: «این کتاب به لحاظ ابعاد فیزیکی کوچک است اما به لحاظ محتوا سنگین.»
به نظر نمی‌رسد تصاویر مجموعه «برای من» به دنبال متهم کردن فرد خاصی باشند بلکه احساسات چندگانه و بعضا متناقضی را بیان می‌کند که یک بازمانده خشونت جنسی تجربه کرده است. نیمایر امروز به عنوان یک بزرگسال درباره افزایش آگاهی عمومی نسبت به خشونت جنسی علیه زنان و وکودکان احساس مسئولیت می‌کند و امیدوار است کتابش گامی در راستای این هدف باشد.
نیمایر که این پروژه را در ارتباط با تجاربش در دوران پیشا-بلوغش انجام داده می‌گوید در سال‌های نوجوانی‌اش به تدریج فهمیده ماهیت تجاربش در سال‌های قبل چه بوده است. او درباره آغاز این پروژه می‌گوید: «وقتی تصمیم به آغاز این پروژه گرفتم شرع کردم به دیدن، احساس کردن و شنیدن شهودم. دوربینم در آن دوران به بهترین دوستم تبدیل شد. هربار گریه‌ام می‌گرفت شروع می‌کردم به عکاسی کردن، ابتدا از خودم و سپس از چیزهای دیگر. به ویژه به لحظاتی توجه داشتم که افکارم به خاطراتم از تجربه خشونت جنسی بازمی‌گشت.»
او ادامه می‌دهد: «اولین ایده‌ای که به ذهنم رسید نابود کردن تصاویر کسی بود که آزارم داده بود، همانطور که او مرا نابود کرده بود. سپس منصرف شدم و تصمیم به مرور آرشیو متون و عکس‌هایم و بازدید مکان‌هایی گرفتم که خاطرات روشنی از آنها داشتم. همچنین شروع به نوشتن خاطراتم کردم که قسمت‌هایی از آن را در کتابم نیز استفاده کردم. با تمام اندوهی که داشتم آن روزها لحظاتی بسیار تسکین‌دهنده را تجربه کردم، چرا که این نخستین باری بود که بسیار صریح با دوستانم درباره تجربه‌ای که از خشونت جنسی داشتم و پروژه‌ام حرف زدم.»
بیشتر بخوانید:
ما به عنوان هنرمند موظفیم از رنج‌های مشترک بگوییم
ابژه‌های محض: هنر، جامعه و سوءاستفاده جنسی
او درباره تجربه‌اش از انجام پروژه «برای من» می‌گوید: «صادقانه بگویم قبل از آنکه پروژه‌ام را ارائه کنم نمی‌دانستم دیگران متوجه مقصود من می شوند یا نه. از یک سو پدید آوردن این مجموعه برای من بسیار دشوار بود چون ناچار به یادآوری تجربه‌ای تروماتیک شدم. اما از سوی دیگر انجام این کار برای من فرآیندی رهایی بخش بود. من از عکاسی به مثابه ابزاری برای کمک به خودم برای برای بهبود از آسیب‌های خشونت جنسی استفاده کردم.»
همچنین نیمایر می‌گوید کتابش در واقع انجام مسئولیتی بود که برای مقابله با خشونت جنسی و ایجاد بحث درباره آن حس می‌کرد. او این کتاب را نه متعلق به خود که متعلق به تمام کسانی می‌داند که تجاربی مشابه او داشتند؛ کسانی که نیمایر با نوشتن این کتاب می‌خواست به آنها بگوید که تنها نیستند.
این هنرمند آلمانی معتقد است تغییر نگرش‌های اجتماعی نسبت به خشونت جنسی نه تنها مسیر بهبود آسیب‌های ناشی از این تجارب تروماتیک را برای بازماندگان خشونت جنسی هموارتر می‌کند، بلکه می‌تواند از وقوع خشونت جنسی نیز پیشگیری کند. او هدف اصلی خود را سهیم شدن در شکل‌گیری گفت‌وگویی جمعی حول معضل خشونت جنسی و افزایش آگاهی عمومی پیرامون این موضوع می‌داند و معتقد است در طولانی‌مدت چنین هدفی به جلوگیری از وقوع خشونت جنسی می‌انجامد.
نیمایر که این پروژه را نوعی تلاش برای درمان آسیب‌های روانی شخصی‌اش از تجربه خشونت جنسی می‌داند، پس از انجام این پروژه وارد پروسه عدالت ترمیمی شده است. او می‌گوید همواره به صحبت کردن با فردی که او را آزار داده احساس نیاز می کرده اما خانواده و اطرافیان با این کار مخالف بودند. او در زمانی که در پروژه‌ای با زندانیان کار می‌کرده توسط یکی از زندانیان با حلقه‌های ترمیمی آشنا شده است؛ حلقه‌هایی که در آن طرفین یک جرم یعنی بزهکار و بزه‌دیده در یک جلسه شرکت می‌کردند و با هم گفت‌وگو می‌کردند. نیمایر نیز تحت تاثیر این ایده قرار گرفت و تصمیم گرفت با فردی که او آزار داده بود ملاقات کند. نیمایر می‌گوید صحبت کردن با فرد آزارگر برای او مفید بود، هر چند که این مکالمه به بهترین شکل ممکن پایان نیافت.
اگرچه بخش عمده متن کتاب نیمایر به زبان انگلیسی نوشته شده است اما او مایل است کتاب به زبان‌های دیگر نیز ترجمه شود و در حال حاضر گفت‌وگوهایی درباره ترجمه کتاب به آلمانی اسپانیایی ایتالیایی فرانسوی انجام شده است. نیمایر امیدوار است در آینده کتاب به هندی و عربی هم ترجمه شود. او درباره دلیل تمایلش به ترجمه کتاب به زبان‌های مختلف می‌گوید: «دلیل تمایلم به ترجمه کتاب این است که این کتاب درباره تجارب من از خشونت جنسی در دوران پیشانوجوانی است و می‌تواند به نوجوانانی که تجربه خشونت جنسی دارند کمک کند. به همین دلیل امیدوارم از طریق ترجمه به زبان‌های دیگر این کتاب برای کسانی که ممکن است توانایی مطالعه کتاب به زبان انگلیسی را نداشته باشند، هم دسترس‌پذیر شود.»
منبع: Ph Museum
[1] Für Mich
 - Copy 2.jpg&width=72&height=72)
