دیدبان آزار: در ماه مارس سال 2017، دانشجویان دانشگاه روهامپتون انگلیس، برای اعتراض به قصور دانشگاه در پیگیری پرونده‌های خشونت جنسی دست به اعتراض زدند. اعضای انجمن فمینیستی این دانشگاه، در یک حرکت نمادین، در سرتاسر دانشگاه لباس زیرهایی آویزان کردند که رویشان نقل‌قول‌هایی از بازماندگان خشونت جنسی در روهامپتون نوشته شده بود. مطالبه این دانشجویان، سیاست‌های سخت‌گیرانه و متعهدانه برای مواجهه با موارد آزار و تجاوز جنسی در دانشگاه بود. بازخورد این حرکت در میان دانشجویان بسیار مثبت بود. آنها یک هفته بعد در حیاط دانشکده هم تحصن کردند.
دبیر انجمن فمینیستی دانشگاه، «زوئی کارتلیج»، خودش در سال اول دانشگاه مورد تعرض جنسی قرار گرفته بود. این تجربه باعث شد که او پروژه نمایش لباس زیرها را در سطح دانشگاه رقم بزند. زوئی می‌گوید: «همان هفته‌های اول دانشگاه بود. تازه از خانه و خانواده جدا شده و دور افتاده بودم. او یک سال از من بزرگ‌تر بود. یک شب که بیرون رفته بودیم، من را به تعداد زیادی از دوستانش معرفی کرد. پسری نرمال به نظر می‌رسید. دلم نمی‌خواهد جزئیات آن شب را به یاد بیاورم. اما او آخر شب در اتاقم در خوابگاه به من تعرض کرد. گریه می‌کردم، می‌لرزیدم و از او می‌خواستم که توقف کند.»
زوئی ادامه می‌دهد: «بعد از این اتفاق نمی‌دانستم کجا و پیش چه کسی بروم. این موضوع باعث شد شدیدا احساس تنهایی و ترس بکنم. بنابراین به این نتیجه رسیدم که باید سیاست‌های حمایتی شفاف و صریحی در دانشگاه برای مواجهه با چنین مواردی وجود داشته باشد.»
بیشتر بخوانید:
ابژه‌های محض: هنر، جامعه و سوءاستفاده جنسی
ما این بار سنگین را با خود حمل کنیم
اگرچه در آن زمان برخی از کارکنان دانشگاه موطف به ارائه خدمات حمایتی به بازماندگان خشونت جنسی دانشجویی بودند، اما زوئی این را کافی نمی‌دانست و معتقد بود حمایات باید تخصصی‌تر و ساختارمندتر صورت بگیرد. او می‌گوید: «مطالبه کمپین ما، کارکنانی حرفه‌ای و آموزش‌دیده برای حمایت از بازماندگان است. کسانی که سوگیری نداشته باشند و دانشجویان بتوانند به آنها اعتماد کنند.»
دبیر اتحادیه دانشجویی در عین حمایت از این اعتراض‌ها تاکید کرد که دانشگاه سیاست و مسئولان مشخصی برای مواجهه با موارد خشونت جنسی و حمایت از بازماندگان دارد و مدیریت امور رفاهی دانشجویان بر عهده کسی است که تحصیلات آکادمیک در زمینه حمایت از بازماندگان خشونت جنسی دارد. مقامات دانشگاه هم در واکنش به اظهارات زوئی بر امکانات و اقدامات حمایتی موجود تاکید کردند. با این حال زوئی معتقد است این امکانات در عمل بسیار محدود است و روند پیگیری و حمایتی به کندی پیش می‌رود. نکته دیگر اینکه اصلا به صورت عمومی درباره ظرفیت‌های موجود اطلاع‌رسانی نمی‌شود و کسانی که مورد تعرض جنسی قرار می‌گیرند نمی‌دانند باید به کجا مراجعه و با چه کسی صحبت کنند. تمامی این موارد باید به صورت عمومی آموزش داده شوند.
نتایج پژوهش مشترک کمپین Revolt Sexual Assault و وبسایت دانشجویی The Student Room در سال 2018 نشان می‌دهد که 62 درصد از دانشجویان یعنی از هر 5 دانشجو بیش از سه نفر خشونت جنسی را در دانشگاه تجربه کرده‌اند. 4500 دانشجو و فارغ‌التحصیل در این تحقیق مورد نظرسنجی قرار گرفته‌اند و تنها دو درصد از آزاردیدگان اعلام کرده‌اند پس از شکایت از آزارگر، نسبت به نتیجه شکایت خود احساس رضایت داشته‌اند. 50 درصد از افراد اعلام کرده‌اند که آزارجنسی و 42 درصد حمله جنسی را تجربه کرده‌اند. لمس بدن و دست‌درازی رایج‌ترین شیوه آزار عنوان شده است.
یکی از پاسخ‌دهندگان به این نظرسنجی می‌گوید: «وقتی از تجاوزگر شکایت کردم دانشگاه کاملا مرا ناامید و مسئله را لاپوشانی کرد. به همین دلیل بار دوم که مورد آزار جنسی قرار گرفتم دیگر به خودم زحمت گزارش ندادم. باید انتخاب می‌کردم چون قدرت روحی یکی از این دو کار را داشتم. یا اینکه پیگیر شکایت شوم و یا مدرکم را بگیرم. من دومی را انتخاب کردم و بعد از فارغ‌التحصیلی مشاوره درمانی را آغاز کردم. اما هنوز سلامت روحی خود را کامل به دست نیاورده‌ام. هر روز به آن حادثه فکر می‌کنم و خشم وجودم را فرا می‌گیرد.»
پاسخ‌دهندگان به نرمالیزه شدن خشونت جنسی در دانشگاه اشاره کرده‌اند و فقط 16 درصد از آنها گفته‌اند که به مسئله آزار جنسی به طور مستمر توجه می‌شود و حول آن بحث شکل می‌گیرد. به علاوه فقط 50 درصد از افراد معتقدند که در میان دانشجویان درک درستی نسبت به مفهوم رضایت «consent» وجود دارد. مایری آندروود، مدیر The Student Room می‌گوید: «تقریبا هر روز از طرف دانشجوها با این سوال مواجه هستیم که (آیا چنین عملی تجاوز است؟) در این زمینه دانش و اعتماد به نفس لازم در میان دانشجویان دیده نمی‌شود.»
 - Copy 2.jpg&width=72&height=72)
