هنگام تجاوز چه کسی بودم و حالا چه کسی؟

«ترحم مردم نسبت به کودکان بسیار بیشتر از زنان بزرگسال است.» این همان چیزی است که «راشل ویسنایفسکی» هنگام شروع عکاسی از بازماندگان سوء‌رفتارهای جنسی در ذهن داشت. ویسنایفسکی 24 ساله و ساکن فیلادلفیا، با الهام از اتهامات تجاوز «هاروی واینستین» که یک سال پیش باعث انفجاری در ادراک ملی و هویت جمعی شده بود، چهره بازماندگان خارج از پرونده‌های شاخص و برجسته هالیوودی را مستند کرد.

از نظر ویسنایفسکی، جنبش MeToo فرصتی برای مستند کردن میلیون‌ها داستان از سوءرفتارهای جنسی بود که مورد توجه رسانه‌ها قرار نگرفت و گزارش نشد. او تصمیم گرفت از هر شرکت‌کننده به دو روش عکاسی کند: اول، تصویری فعلی از بازمانده و دوم، تصویری از آن‌ها در حالی که عکسی از خود را در سن تجربه آزار جنسی به دست گرفته بودند. ترکیب این دو تصویر، تلاشی برای ایجاد احساس همدلی تماشاگران است. راشل همراه با پرتره‌های هر بازمانده، فقط سه مورد از اطلاعات شخصی آنها را جمع‌آوری کرد: سن آن‌ها هنگام وقوع آزار جنسی، محل وقوع آن و رابطه‌ای که با متجاوز داشتند.

12 ساله. خانه. دوست خانوادگی

روایت آنها نسبت به اتهامات کاملا صریحی که از داستان‌های جنبش Metoo برخاسته، ناچیز قلمداد شده است. ویسنایفسکی می‌گوید، این یک تفاوت اساسی بود: «در فیلم‌های ترسناک خوب، ترسناک‌ترین صحنه‌ها نه هنگام دیدن هیولا، بلکه زمان تعلیق در دیدن سایه یا صدای آن و پر کردن جای خالی در ذهن شماست.» همچنین فقدان جزئیات در روایت‌های آزار، افراد را از پرسش‌‌گری و تردیدهای بسیار رایج هنگام روایت آزار جنسی محافظت می‌کند.

ویسنایفسکی امیدوار است که تماشگران زن و مرد، هرگونه پیش فرض «صحیح» از تجاوز و آزار جنسی را از بین ببرند و به راحتی با بازمانده همدلی کنند. (پیش‌فرضی از آزار و اذیت جنسی و تعریف کلیشه‌ای تجاوز در ذهن خود نسازند.)

ویسنایفسکی می‌گوید: «همانقدر که آن‌ها با گفتن داستان‌هایشان به من اعتماد می‌کردند، من می‌خواستم مخاطبان این اعتماد را به آنها برگردانند.»

21 ساله. خانه دوست پسرم. برادر دوستم

این اعتماد اغلب زمانی شکسته می‌شود که بازماندگان، روایت‌های خود را در زندگی واقعی تعریف می‌کنند. هنگامی که راشل داستانش را از تجربه آزار جنسی برای یکی از دوستان نزدیکش که زن هم بود بازگو کرد، ناگهان متوجه شد که در حال دفاع از خود در مقابل این ادعا بود: «اتفاقی که برای تو افتاده، آنقدری هم بد نیست که بتوان آن را آزار جنسی به حساب آورد.»

بیشتر بخوانید:

چرا بازمانده تجاوز رابطه‌اش را با متجاوز ادامه می‌دهد؟

10 نکته برای پایان دادن به فرهنگ تجاوز

راشل به اطراف فیلادلفیا سفر کرده و تاکنون از 19 نفر از جمله خود و مادرش عکس گرفته است. ورود آن‌ها به این پروژه در ابتدا برنامه‌ریزی نشده بود، اما هرچه ویسنایفسکی در گفت‌وگو با مادرش بیشتر پیش رفت، در نهایت متوجه ترومای خودش هم شد. این واقعیت که هر دو این تجارب را داشته‌اند، به او نشان داد که چقدر آزار و اذیت جنسی واقعی است. به ویژه وقتی از سوی فردی که رابطه نزدیک با بازمانده دارد، صورت می‌گیرد.

12 ساله. اتوبوس. راننده

13 ساله. مدرسه. معلم

در نهایت، ویسنایفسکی در این پروژه می‌خواهد که عکس‌ها درباره رابطه پیچیده بین تروما و حافظه صحبت کنند. او با اشاره به کتاب «The Body Keeps Score»، نوشته دکتر «بسل ون‌در‌کوک» که الهام‌بخش پروژه او بود، گفت: «تروما برای سال‌ها در بدن شما باقی می‌ماند.» او می‌گوید: «این تجربه می‌تواند بر وضعیت روانی، بدن، نحوه نگاه، برداشت و آگاهی شما از خودتان تاثیر بگذارد. همین هم بیانگر آن است که تا چه اندازه تلاش برای قطع چرخه آسیب در اشکال مختلف آزار و اذیت جنسی مهم است.»