هشدار: این گزارش ممکن است برای عده‎ای ناراحت‌کننده باشد

«به کل آدم‌های خانه تجاوز کن تا ادب‎شان کنی».

«خدای من. اگر واژن داشتم، اصلا دلم نمی‎خواست هدف حمله قرار بگیرم».

آنا - این نام واقعی او نیست- در یکی از گفت‎و‎‎گوهای آنلاین دوستانش در فیس‎بوک به صدها مورد از پیام‎هایی مثل پیام‌های بالا با مضمون خشونت جنسی برخورد کرد. اما چیزی که باعث وحشت آنا شد این بود که نام او و چند دوست دانشگاهی‎اش که همه دختر بودند، بارها در این پیام‎ها به میان آمده بود. پسرهایی که این پیام‎ها را برای هم فرستاده بودند، مثل آنا در دانشگاه واریک علوم انسانی می‎خواندند. آن‎ها اما فقط هم‌کلاسی او نبودند و دوستان نزدیکش به حساب می‌آمدند.

طی هفته‎های بعد از این که آنا این پیام‎ها را پیدا کرد، خبر آن در همه دانشگاه پیچید و ماجرای یک «چت پسرانه خصوصی» به موضوعی با ابعاد بزرگ‎تر تبدیل شد. آنا و یکی از دوستانش- که در این پیام‎ها به او هم اشاره شده بود- به دانشگاه شکایت کردند. بعد از انجام تحقیقات داخلی از سوی دانشگاه، یکی از این دانشجوها اخراج و برای همیشه از ورود به محوطه دانشگاه منع شد. دو دانشجوی دیگر هم اخراج شدند و ممنوعیت ۱۰ ساله برایشان در نظر گرفته شد. برای دو دانشجوی دیگر هم حکم یک سال اخراج موقت دادند. اما کاهش ممنوعیت ۱۰ ساله دو نفر از این دانشجویان به ۱۲ ماه، باعث شد عملکرد دانشگاه در تحقیق روی این موضوع به شدت زیر سوال برود.

یک سال از این ماجرا می‏‌گذرد اما دانشگاه واریک هنوز هم با شمار زیادی از اساتید و دانشجویانی درگیر است که می‎پرسند کجای کار ایراد داشته است؟

 

یک چت پسرانه

اوایل سال گذشته، آنا ۱۹ ساله در حالی که روی کاناپه خانه دانشجویی خود لم داده بود چشمش به متن پیام‎هایی افتاد که پشت سر هم روی صفحه لپ تاپ دوستش ظاهر می‌شد. وقتی تعداد این پیام‎ها که همه مضمون جنسی داشتند بیشتر شد، آنا از دوستش در مورد آن‎ها پرسید و او هم با خنده جواب داد: «خب، اگر فکر می‎کنی این‏ها بد هستند بهتر است چت‎های پسرانه‎مان را ببینی.»

آنا می‎گوید: «آن موقع بود که او متن گفت‎و‎گوهایشان طی مدت یک سال و نیم را به من نشان داد، پیام‎هایی که پر بودند از تهدید به تجاوز.»

آنا همانطور که آنجا نشسته بود، با چشمان خودش دید که چطور او و چند دوست دیگرش در فیس‎بوک با نام مستعار قاتلان زنجیره‎ای و تجاوزگران جنسی معروف چت می‌کردند: «آن‎ها در مورد یکی از همکلاسی‏هایمان حرف می‏زدند. در مورد این که او را بدزدند، به تخت زنجیرش کنند، وادار کنند ادرار کند و روی ادرارش بخوابد.»

در بیشتر این پیام‏ها همه چیز را به تصویر کشیده بودند. آنا می‏‌گوید: «کارشان وحشتناک بود و آن‎ها به این افتخار می‏‌کردند.» آنا اسم خودش را در این گفت‎و‎گوها جستجو کرد و متوجه شد صدها بار به او هم اشاره کرده‎اند. او به یاد می‎آورد که دوستش در ابتدا تلاش کرد با گفتن این که «پسرها این طور با هم حرف می‎زنند» محتویات پیام‎ها را بی‌اهمیت جلوه دهد و بگوید آ‎ن‎ها شوخی می‌کنند.

با این وجود آنا به خواندن پیام‎ها ادامه داد و از آن‎ها عکس گرفت. او می‎گوید: «به او گفتم فقط برای این که خیالم راحت شود این کار را می‎کنم. می‎توانست ببیند که هر چه می‎گذرد بیشتر و بیشتر ناراحت می‏‌شوم. و فکر می‎کنم آن موقع بود که تازه متوجه شد موضوع احتمالا جدی‎تر از چیزی است که فکر ‎کرده.»

دوست آنا خیلی زود لحنش را عوض کرد و گفت می‎دانست این پیام‏ها قابل قبول نیستند و برای حفاظت از او آن‎ها را نشان داده است. اما با دیدن آن حجم از پیام در مورد تجاوز گروهی و بریدن آلت زنانه، غریزه آنا چیز دیگری به او می‏‌گفت: «نمی‎دانستم چه کار کنم چون این آدم‎ها بخش مهمی از زندگی من بودند.»

چند روز بعد آنا برای تعطیلات عید پاک به خانه پدر و مادرش رفت. اما حتی تصور دوباره روبرو شدن با آن پسرها او را به وحشت می‎انداخت: « وسائلم را جمع کردم که برگردم اما نمی‎توانستم از در بیرون بروم.» همان موقع بود که آنا تصمیم گرفت از آن‎ها به دانشگاه شکایت کند.

در نهایت آنا و یکی از دوستانش - که نام او هم بارها در پیام‎ها آمده بود- شکایت خود را به دانشگاه مطرح کردند و به آن‎ها گفته شد احتمالا مورد بازجویی رسمی قرار خواهند گرفت.

اما یک مشکل وجود داشت: مسئول بازجویی از آن‎ها، مدیر مطبوعاتی دانشگاه بود. آنا می‎گوید: «همان موقع به خودم گفتم خیلی عجیب است که او به عنوان مأمور بازجویی انتخاب شده». پیتر دان به عنوان رئیس دفتر مطبوعاتی دانشگاه واریک وظیفه داشت از حسن شهرت این دانشگاه که یکی از بهترین‎های بریتانیا به حساب می‎آید، حفاظت کند.

به عنوان مأمور تحقیق باید به اتهامات سوء رفتار مطرح شده علیه این دانشجویان رسیدگی و - در صورت لزوم -برایشان مجازات تعیین می‎کرد. آقای دان در حالی هر دوی این مسئولیت‎ها را بر عهده گرفت که گزارش چاپ شده در نشریه دانشجویی «د بور» (The Boar)، توجه رسانه‌‏های داخلی را به این موضوع جلب کرده بود.

در فوریه ۲۰۱۹، دانشگاه «احتمال مغایرت» میان دو مسئولیت آقای دان را پذیرفت اما تأکید کرد در جریان تحقیقات وظایف مطبوعاتی او به افراد دیگری محول شده بود. این در حالیست که بی بی سی به ایمیلی دست یافت که آقای دان برای این دختران دانشجو فرستاده بود. او در این ایمیل گفته که قصد دارد در رسانه‎ها بیانیه‌ای مرتبط با پرونده تحقیقات آن‏ها منتشر کند و از آن‎ها خواسته در موردش نظر بدهند.

آنا می‎گوید: «حس می‏‎کردم به حریمم تجاوز شده. آدمی که می‎خواست در رسانه‎ها بیانیه منتشر کند، از جزئیات محرمانه زندگی من خبر داشت. اوضاع به شدت سوررئالی بود.» مسئولان دانشگاه واریک به بی‌بی‌سی گفتند: «ما سوالاتی که در چهارچوب قانون در رابطه با نحوه عملکرد دانشگاه نسبت به این موضوع حساس مطرح شده را می‌‏پذیریم. دانشگاه همچنان از آقای دان به عنوان مأمور تحقیق این پرونده حمایت می‎کند».

یک ماه بعد از بازجویی دانشجویان دختر، پنج دانشجوی پسری که این چت‌ها را انجام داده بودند از ادامه تحصیل محروم شدند. برای دو نفر از آن‎ها محرومیت ۱۰ ساله در نظر گرفتند و یکی دیگر از آن‎ها به مدت یک سال از دانشگاه اخراج شد. یکی از این دانشجویان پسر اما برای همیشه از ورود به محوطه دانشگاه منع شد.

آنا و دوستانش می‏‎گویند مستقیما در جریان نتیجه تحقیقات قرار نگرفتند و از طریق رسانه‎ها فهمیدند چه مجازاتی برای همکلاسی‎هایشان در نظر گرفته شده. هر چند نفهمیدند کدام مجازات مربوط به کدام یک از این پسرهاست. اما این پرونده بسته نشد چون دو دانشجویی که برایشان محرومیت ۱۰ ساله بریده بودند، درخواست تجدید نظر دادند.

 

#واریک شرم کن

بعد از چهار ماه انتظار محرومیت این دو دانشجو از ۱۰ سال به یک سال کاهش یافت. از نظر دانشگاه تعطیلات تابستانی دیرهنگام یکی از اعضاء در به تعویق افتادن تصمیم‎گیری برای این موضوع تأثیر زیادی داشت.

آنا می‎گوید: «هیچ وقت به من توضیحی داده نشد. به ما گفتند شواهد جدیدی پیدا کرده‎اند اما من چیزی در مورد آن‎ها نمی‎دانم. کم کم داشتم به این نتیجه می‎رسیدم که باید بی‌خیال شوم. حس می‎کردم یک طرف من و دیگر شاکی پرونده ایستاده‎ایم و طرف دیگر کل دانشگاه. آن‎ها هم هرگز به حرف من گوش نخواهند کرد.«

آنا و دوستش آخرین تلاش خود را کردند و دانشگاه را در جریان نگرانی‎شان در مورد این تحقیقات قرار دادند. اما استوارت کرافت، معاون رئیس دانشگاه در نامه‎ای به آن‏ها نوشت که هیچ مدرکی دال بر تخلف از آئین نامه پیدا نشده و پرونده بسته شده است.

سه هفته بعد، یکی از دانشجویان دختر مرتبط با این پرونده در توئیتر هشتگ «واریک شرم کن» را به راه انداخت و این ماجرا دوباره مورد توجه رسانه‎ها قرار گرفت. در پی این اتفاقات گروه‎های آموزشی مختلف واریک آشکارا مخالفت خود با مدیریت دانشگاه را نشان دادند.

کمی بعد، آقای کرافت بیانیه‎ای هزار کلمه‎ای منتشر کرد و در آن با جزئیات از حس خود نسبت به گفت‎و‎گوهای فیس‏بوکی این دانشجویان نوشت: «به شدت احساس اشمئزاز کردم». حرف‎های معاون ریئس دانشگاه اما واکنش منفی دانشجویان را به دنبال داشت.

سه روز بعد، او اعلام کرد دانشجویانی که محرومیت‏شان کاهش پیدا کرده، به دانشگاه باز نخواهند گشت. معلوم بود دانشگاه این تصمیم را گرفته یا خود آقای کرافت؛ اما به هر حال تأثیری هم در کم کردن خشم دانشجویان نداشت. دو روز بعد صدها دانشجو و عضو هیئت علمی در دفاتر مدیران ارشد دانشگاه راهپیمایی کردند.

صبح روز راهپیمایی، دانشگاه در بیانیه‎ای که در رسانه‎ها منتشر کرد نوشت به خاطر رنجی که قربانیان متحمل شده‎اند به شدت احساس تأسف می‎کند. دانشگاه هرگز مستقیما از دختران دانشجوی درگیر در این ماجرا عذرخواهی نکرد.

 

«هرگز نمی‎خواهم برگردم»

ماجرای واریک باعث شد بحث در رابطه با نحوه عملکرد دانشگاه‎ها نسبت به سوءرفتار و مشکلات جنسی موجود در گروه‎های چت اینترنتی بالا بگیرد. بعد از این اتفاق دانشگاه واریک بازبینی اقدامات انضباطی و روند رسیدگی به شکایات خود را آغاز کرد و این کار تا تابستان امسال به طول خواهد انجامید.

آقای کرافت به بی بی سی گفت: «امیدوار است این بازبینی به ما کمک کند پایبندی بیشتری نسبت به ارزش‎هایمان داشته باشیم». این ماجرا اما برای دانشجویان دختر درگیر در آن به راحتی تمام نمی‎شود. آنا که سال سوم دانشگاه است و خودش را برای آزمون پایانی دانشگاه آماده می‏‌کند، می‎گوید: «دانشگاه خیلی ناراحتمان کرد و ضربه شدیدی به ما زد. بیشتر از یک سال گذشته اما هنوز اثرش ادامه دارد. ویران‎کننده‎ترین بخش آن هم شاید این باشد که با وجود قوی بودن و پیش‌قدم شدن برای گفتن واقعیت، باز هم از سوی دانشگاه مجازات شوی. دلم نمی‎خواهد به مراسم فارغ‎التحصیلی‌ام بروم. بی‌صبرانه منتظر روزی هستم که دیگر مجبور نباشم دوباره به دانشگاه واریک بروم.»

 

منبع: بی‌بی‌سی