قانون منع خشونت علیه زنان در سال 1388 تصویب شد و آزار و اذیت زنان در فضای عمومی هم در آن گنجانده شد اما حتی جرم‌انگاری برای آزارگران هم نتوانسته تاثیر چندانی بر کاهش خشونت‌های خیابانی و جنسی علیه زنان این کشور بگذارد. هرچند به نظر می‌رسد، خود زنان افغانستانی هم چندان میلی برای توسل به این قوانین نداشته‌اند.

نهاد تحقیقات حقوق زنان و اطفال در کابل و درسال ۱۳۹۴ پژوهشی درمورد آزار و اذیت جنسی بر زنان در محلات عمومی، محیط کاری و نهادهای آموزشی افغانستان انجام داد که در این پژوهش با ۳۴۶ زن گفت‌وگوی مستقیم شده است.

 این پژوهش با این هدف صورت گرفته که عوامل آزار و اذیت جنسی، انواع، پیامدها و راهکارهای مبارزه با آزار و اذیت جنسی بر زنان آزاردیده را ارزیابی و تحلیل کند. به نظر پژوهش‌کنندگان این مقاله، آزار و اذیت جنسی ممکن است در محیط کار، محیط‌های آموزش و یا فضاهای عمومی همچون بازار صورت بگیرد و به خاطر همین هم آن‌ها برای این سه حوزه عمومی پرسشنامه تهیه کرده بودند.

اهداف این پژوهش شناسایی انواع، علل و عوامل و پیامدهای آزار و اذیت جنسی در محلات و شرایط مختلف و بررسی و مطالعه تجارب زنان آزاردیده برای یافتن راهکارهای مناسب از دید قربانیان این پدیده و کسانیکه به نحوی به آن برخورده‌اند، عنوان شده است.

روش پژوهش این مقاله کتابخانه‌ای و میدانی بوده و جامعه آماری آن در حوزه میدانی از هفت ولایت کابل، بدخشان، هرات، مزار شریف، کاپیسا، قندهار و ننگرهار انتخاب شده‌اند.

در بخش مطالعات کتابخانه‌ای این مقاله، عوامل آزار و اذیت جنسی به چند بخش کلی تقسیم شده‌اند که عبارتند از: مساله اجتماعی شدن، مساله قدرت اجتماعی، ارزش‌های اخلاقی و تفاوت‌های فرهنگی، مساله آبرو و متهم کردن قربانی، پرخاشگری و فقدان برنامه برای جلوگیری.

در بخش پایانی نتایج و یافته‌های پژوهش آورده شده است؛ طبق این یافته‌ها، اکثریت قاطع پاسخ‌دهندگان براین باورند که آزار و اذیت جنسی در اماکن عمومی، نهادهای آموزشی و محیط کار اتفاق افتاده و می‌افتد؛ بطوریکه ۹۳ درصد پاسخ‌دهندگان موجودیت آزار و اذیت جنسی را در اماکن عمومی، ۸۷ درصد در محیط کاری و ۸۹ درصد در محیط آموزشی تایید کرده‌اند. همچنین اکثریت قاطع یعنی ۹۰ درصد پاسخ‌دهندگان خود شاهد آزار و اذیت جنسی در اماکن عمومی بوده‌اند.

طبق یافته‌های این پژوهش، نوع آزار و اذیت جنسی بر زنان طیف وسیعی را از آزار و اذیت کلامی گرفته تا غیرکلامی و فیزیکی شامل می‌شود. همچنین این پژوهش نشان می‌دهد که واکنش‌های مختلفی در برابر مزاحمت جنسی توسط زنان و مردم نشان داده می‌شود اما واکنش معمول و غالب زنان عمدتا شامل واکنش‌های شفاهی و دوری از محل حادثه است.

طبق نتایج این تحقیق میدانی، پیامدهای آزار و اذیت جنسی زنان در اماکن عمومی، محیط آموزشی و محیط کار، پیامدهایی همچون ترک تحصیل و یا کار، بدبینی نسبت به جامعه و محیط، افزایش استرس و فشارهای روانی و انزوا و از دست دادن اعتماد به نفس در بردارد.

در پایان این پژوهش پیشنهاداتی به پارلمان، دفتر دادستانی کل، وزارت عدلیه، وزارت امور داخله، وزارت امور زنان و کمیسیون عالی جلوگیری از خشونت در برابر زنان، وزارت صحت عامه، وزارت تحصیلات عالی، سازمان‌های زنان و جامعه مدنی، کشورهای حامی افغانستان و سازمان‌های کمک‌دهنده و وزارت حج و اوقاف و اطلاعات و فرهنگ ارائه شده است.

در این پیشنهادات به تصویب و اجرای قوانین، مقررات و برنامه‌هایی برای جلوگیری از آزار و اذیت جنسی، در نظر گرفتن برنامه‌های آموزشی، انجام پژوهش سراسری در تمام افغانستان جهت یافتن عوامل و ریشه‌های آزار و اذیت جنسی و ارائه امکانات به قربانیان اذیت و آزار جنسی از سوی خانه‌های امن اشاره شده است.

برای مطالعه این مقاله اینجا کلیک کنید.