شیما کریمی (فعال حقوق زنان افغانستان):  آزار و اذیت یکی از چالش‌هایی‌ است که اکثر زنان با آن روبرو هستند. این ناهنجاری اجتماعی در سطوح مختلف، در اکثر جوامع سد راه زنان است. بدرفتاری در خیابان، دانشگاه و محیط شغلی از رایج‌ترین روش‌های دلسردکننده و بازدارنده زنان از سهمگیری و مشارکت فعال آنان در امور اجتماعی است که باعث می‌شود زنان از متن جامعه کنار زده شوند.

کارزارِ نه به آزار و اذیت زنان از تاریخ هشت مارس سال 1396 توسط گروهی از جوانان فعال حقوق زنان در افغانستان شروع به کار کرد. این کارزار بنابر دلایلی چون، سکوت و تحمل زنان در برابر انواع آزار و اذیت‌ها، بی‌تفاوتی و جدی نگرفتن این قضایا از سوی دولت و نهادهای عدلی و قضایی، فرهنگ معافیت از مجازات مرتکبان، انتشار آمار قضایای آزار و اذیت جنسی در محیط‌های مختلف از یک سو، عدم تطبیق قوانین نافذه و عدم وجود مکانیزم‌های بررسی این قضایا در ادارات دولتی، خصوصی، دانشگاه ها و محلات از سوی دیگر، به صورت خودجوش شکل گرفت.

 

این کمپین اهداف ذیر را دنبال می‌کند:

نه گفتن به آزار و اذیت علیه زنان

پاسخگو قرار دادن دولت در برابر این قضایا

به چالش کشیدن وضعیت فعلی و مبارزه در برابر تبعیضهای جنسیتی

ترویج فرهنگ سالم شهری و آگاهی از حقوق شهروندی همدیگر

گسترش فعالیت‌های رضاکارانه}داوطلبانه{ جهت بهبود وضعیت کنونی

 

با توجه به چالش‌های موجود فرا راه زنان، ماده بیست و دوم قانون اساسی افغانستان که هر نوع تبعیض بین اتباع افغانستان را ممنوع کرده و برابری زن و مرد را در برابر قانون تسجیل می‌کند، داشتن محیط مصون و عاری از هر نوع آزار و اذیت را حق زن می‌داند. از این رو برای بستر سازی و نهادینه ساختن این فرهنگ، نیاز است تا در زمینه  ذهنیت‌سازی و آگاهی مردم از حقوق شهروندی همدیگر اقدامات موثر و عملی صورت گیرد تا از شدت این ناهنجاری در جامعه کاسته شود. این ماده به ما کمک کرد در این راه گام برداریم.

شاید جالب باشد که درمورد شعارهای این کارزار بدانی.  بعضی از شعارهایی که ما در این کارزار برای خوانندگان نوشتیم عبارتند از:

 

مصونیت حق هر زن است

ما خواهان مجازات مرتکبان آزار و اذیت زنان هستیم

من محیط امن تحصیلی می خواهم

من مصونیت شغلی می‌خواهم، این حق من است

من جاده امن می‌خواهم، خیابان آزاری جرم است

می‌خواهم آزادانه در خیابان قدم بزنم

 

این کارزار بخاطر بلند کردن سطح آگاهی مردم با راه‌اندازی برنامه‌های مختلف مانند دیوارنگاری در دانشگاه کابل با شعارهای مذکور و برگزاری سمینار آگاهی‌دهی در لوی ثارنوالی)دادستانی کل) کابل و به علاوه دیوارنگاری در دیوارهای آن تلاش کرد آگاهی مردم در مورد نیاز زنان به محیط امن را بالا ببرد.متاسفانه به دلیل مشکلات امنیتی و اقتصادی، نم‌ توانیم همه شهرهای افغانستان را تحت پوشش قرار دهیم. این کارزار خودجوش است و ما فعالان با بودجه شخصی و بدون کمک مالی از سوی هیچ نهادی این کارزار را شروع کردیم. به تبع ما با موانعی برای حضور در شهرهای دیگر مواجه هستیم. چون افغانستان یک کشور بشدت سنتی است و با پشت سر گذاشتن چند دهه جنگ، اکثریت مردم از نعمت سواد محروم شدند. مبارزه برای حقوق زنان در چنین وضعیتی کماکان با دشوار‌ی‌هایی روبرو است. نوع خشونت در ولایات متفاوت‌تر از شهرهاست. چون در ولایت‌ها زنان بیشتر در خانه هستند و هیچ گونه فعالیت درون اجتماع ندارند تا مورد آزار و اذیت خیابانی قرار بگیرند. ولی متاسفانه خشونت‌های خانوادگی در این ولایت‌ها بیشتر به چشم می‌خورد و زنان بنابر دلایل مختلف، مثل عدم آگاهی از حقوق اساسی خود و نهادینه شدن این آزار و اذیت و دلایل دیگر، دست به خودکشی یا خودسوزی می‌زنند.آن‌ها مجبور می‌شوند فرار کنند، به خانه‌های امن پناه ببرند و بیشتر زنان مهر سکوت به لب زده و این وضعیت را با تمام مشکلات تحمل می ‌کنند.

باید یادآورد شد که نوع مبارزه در این ولایت‌ها نسبت به شهرها متفاوت است. در شهرها مردم به حداقل آگاهی رسید‌ه‌اند و مبارزه نسبت به ولایت‌ها دشوار نیست. ما با در نظر گرفتن شرایط و رسم و رواج حاکم در جامعه کوشش می‌کنیم مثلا از طریق سمینارهای آگاهی دهی و ایجاد کمیته‌های رسیدگی به مشکلات زنان به کارهای خود را ادامه دهیم.  فعلا کارکردهای عملی ما در دانشگاه کابل و و دانشگاه ولایت پروان با حضور دانشجویان بوده است. ما علاقمند به گسترش این کارزار در ولایت و شهرهای دور دست هستیم ولی متاسفانه به دلیل مشکلاتی که قبلا ذکر شد فعلا نمی‌توانیم همه شهرهای افغانستان را تحت پوشش قرار دهیم. خوشبختانه این کارزار توانست توجه رسانه‌ها را هم جلب کند و نشر مقالات بنیان‌گذاران این کارازار در رسانه‌های چاپی و اشتراک در برنامه‌های مختلف تلویزیونی توانست حمایت بیشتر مردم را به دست آورد. همچنین از سوی بانوی اول رولا غنی در ارک دولتی تشویق شدیم.

همین که ما دست به کار شدیم و کمپین به راه انداختیم، خودش حرکتی فمینیستی است. در پهلوی ما هزاران نهاد و گردهمایی‌های مردمی برای برابری زنان کوشیده‌اند تا بتوانند زنان را به درون اجتماع بیاورند که خوشبختانه فعلا حضور زنان در حکومت و ادارات دولتی و خصوصی و رسانه‌ها پر رنگ‌تر شده است. این‌‌ها می‌توانند الگویی برای تحرک زنان دیگر باشد. در این میان می‌توان از کمپین ) نامم کجاست) (من اعتراض دارم) هم نام برد که همه این‌ها جنبش‌های زنانه است که از طریق زنان برای زنان به راه انداخته شده‌اند، امیدواریم تلاش‌های ما به ثمر برسد.

 

منبع: دیگری