بنفشه جمالی: در دهه ۱۹۸۰ زنان معدنچی آمریکایی با تمام مصائب و مشکلات زندگی به‌علاوه آزار و اذیت جنسی روبه‌رو بودند. در این دوره آنتای دیزنی -خبرنگار- به ویرجینیا رفت تا برای مجله «ناظر» با زنان معدنچی درباره شرایط وحشتناک کاری، آزار و اذیت جنسی و تبعیض‌های موجود گفت‌وگو کند. (۲۷ جولای، زنان در قعر زمین و در معدن)
هنگامی‌که برندا سالرز ۲۹ ساله برای اولین بار برای کار در معدن زغال‌سنگ درخواست داد، هیچ زن دیگری تا آن زمان در معدن کار نکرده بود؛ اما ارسال شکایتی به دادگاه مبنی بر تبعیض جنسیتی در ۱۹۷۴، موجب شد تا درهای جدیدی به روی زنان گشوده شود و به همین علت برندا برای کار در معدن یک بار دیگر درخواست داد. برندا در این باره گفته است: «چند سال بعد آن‌ها مجبور شدند شغلی را در معدن به‌اضافه چکی به‌عنوان حقوق معوقه به من بدهند. این بار نوبت من بود تا به آن‌ها بخندم». انعطاف‌ناپذیری پنهانی در قانون وجود داشت. دیزنی در گزارشش نوشته است: «زنان اپراتور معدن، از مشکلاتشان به‌طور پنهانی سخن می‌گفتند… آن‌ها می‌گفتند از اینکه همیشه مجبورند مراقب آزار و اذیت جنسی در زیرزمین باشند خسته شده‌اند.»
کوزبی توتن ۳۹ ساله یکی دیگر از زنانی که در معدن مشغول به کار بود، توضیح می‌دهد که تحمل آزار و اذیت مردان چه احساسی در وی ایجاد می کرده است: «مشکل اینجاست که مردان تصور می‌کردند ما برای اینکه در این محیط دوام بیاوریم و زنده بمانیم مجبور به پذیرش این آزار و اذیت‌ها هستیم.» در آن زمان توتن شوهر آزارگرش را ترک کرده بود و مجبور شده بود به همراه شش فرزندش به مزرعه پدری‌اش در آپالاشیا بازگردد.
دیزنی در گزارشش نوشته است: «متأسفانه جامعه سنتی آپالاشیا در آن زمان معتقد بود زنان پاکدامن با کار کردن در زیرزمین‌های کثیف و تاریک که متعلق به مردهاست، خود را خوار و کوچک می‌کنند». در دهه ۱۹۸۰، ۲۵۰۰ زن در معدن‌های آمریکا مشغول به کار بودند. این زنان با نارضایتی خانواده‌ها، تمسخر مردان و خشم زنان که آن‌ها را زنان خاصی می‌دانستند، روبه‌رو بودند.
شاید باور کردنش سخت باشد وقتی بشنویم که یک بار کوزبی شب بعدی که دنده‌هایش شکسته بود، مجبور شد که چندین کیلو زغال را در پشت خود حمل کند یا زن دیگری تنها شش هفته پس از زایمانش به شیفت شب کاری خود بازگشت. در آخر دیزنی مخاطره‌آمیز بودن این کار را در گزارشش این‌گونه به ما یادآوری می‌کند: «آن‌ها لباس فرمی را با کد تأمین اجتماعی به تن داشتند تا در صورت بروز حادثه، قابل‌شناسایی باشند.»
منبع: بیدارزنی
