محل کار یک محل عمومی و آزار در آن مصداق آزار و اذیت در فضای عمومی است. در برخی از پژوهش‌ها آزار جنسی در محل کار را به شش دسته تقسیم می‌کنند: 1- تحسین زیبایی. 2- هیزی و چشم‌چرانی 3- مزاحمت جنسی در نقاط حساس بدن .4-لمس جنسی و برخورد فیزیکی 5- آزار یا بهره‌کشی از زنان مثل پیشنهاد رابطه یا پیشروی‌های جنسی  6- تجاوز جنسی به شکل تهدید برای برقراری ارتباط. به اعتقاد برخی تا زمانی که برنامه‌ای برای توانمندسازی زنان در برابر این آزارها وجود نداشته‌ باشد بیشتر آزاردیدگان ترجیح می‌دهند که با دوری کردن و نادیده گرفتن، رفتار آزارگر را مدیریت کنند.

پژوهش زیر نوشته سهیلا صادقی و مهسا رجب لاریجانی به مطالعه نحوه واکنش زنان به آزار جنسی و شیوه‌های توانمندسازی آنان می‌پردازد. داده‌های این تحقیق به کمک روش کیفی و با مصاحبه‌های عمیق با 82 زن شاغل در شهر تهران به دست آمده است. پاسخگویان در سنین 21 تا 37 سال قرار دارند و 62 نفر از آنان آزار جنسی را تجربه کرده‌اند.

بر اساس این تحقیق بیش‌تر زنان برای مقابله با آزار جنسی از سکوت، مدارا و ترک محیط استفاده می‌کنند. این روش در بیشتر موارد به توقف آزار جنسی منتهی نمی‌شود و مشکلات بیشتری را در پی دارد. تقویت اعتمادبه‌نفس، برنامه آموزشی برای زنان شاغل، حضور مدیران حمایتگر، از میان بردن دیدگاه‌های مردسالاری، تقویت همبستگی میان زنان، ایجاد تشکل‌های حمایتی و فعالیت رسانه‌ها می‌تواند زنان را در برابر آزار جنسی توانمند سازد.

در بخشی از تحقیق آمده‌است: «از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻤﺪه ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺮداﻧﻪ دارد و در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮاﻗﻊ اﻋﺘﺮاض و ﯾﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ زﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽرﺳﺪ، ﺑﺴﯿﺎری از زﻧﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﮑﺸﻨﺪ و اﯾﻦ اﻣﺮ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ بی‌قدرتی و اﻧﺰوای زﻧﺎن در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﻣﺮدﺳﺎﻻر است. ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﯽ آزار ﺟﻨﺴﯽ در محیط‌های می‌ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آزار جنسی در محیط‌های کاری ﺑﺎ ﻋﻨﻮان اﺳﺘﻔﺎده ﻣﺪاوم از ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﺮای تمایلات ﺟﻨﺴﯽ، ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﺪف ﺻﻮرت می‌گیرد ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺎن ﯾﺎدآوری ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﮕﺎه پایین‌تر ﻗﺮار دارﻧﺪ و ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ ».ﮐﻪ آن‌ها را از داﺷﺘﻦ فرصت‌های ﺷﻐﻠﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﺎﯾند

 بر اساس مصاحبه‌های ﻋﻤﯿﻖ در این پژوهش مشخص شده که ﭘﺎﺳﺦﮔﻮﯾﺎن اﺑﺘﺪا راه‌حل ﻣﺪارا را اﻧﺘﺨﺎب کرده‌اند ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺷﻐﻞ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن آزارﻫﺎ راﻫﯽ ﺟﺰ ﺗﺮک ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا نمی‌کنند. آنها هیچ‌گاه در دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ ﺗﺮک ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﺑﻪ آزاردﻫﻨﺪه اشاره نکرده‌اند و ﺑﺎ بهانه‌هایی ﻣﺜﻞ ﺑﯿﻤﺎری، ﺣﻘﻮق ﮐﻢ و ﯾﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﮐﺎر ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺤﯿﻂ را ﺗﺮک کرده‌اﻧﺪ. در این پژوهش آمده‌ است: «ﻣﻬﺪﯾﻪ، 22 ﺳﺎﻟﻪ، ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ می‌گوید: «ﺑﺮای اﯾﻦﮐﻪ ﮐمﺗﺮ آﺳﯿﺐ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎه اوﻣﺪم ﺑﯿﺮون، اون آدمﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﻮض ﻧﻤﯽ‌ﺷﻦ. اﻓﺮاد دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺎن و ﺑﻪ آزارﺷﻮن اداﻣﻪ می‌دهند. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎی ﺑﯿﺮون و ﺧﻮدتو درﮔﯿﺮ ﻧﮑﻨﯽ»

برای دانلود و مطالعه این پژوهش اینجا کلیک کنید.