ادعای یک تجاوز گروهی در روز روشن، نور تازه‌ای را بر امر فراگیری فرهنگ تجاوز در آرژانتین تابانده است و مردان را وا داشته تا نقش مهمتری را در مبارزه علیه خشونت جنسی ایفا کنند. ظاهرا حمله به یک زن 20 ساله توسط شش مرد در یک ماشین پارک شده در محله پالرمو که یکی از شلوغ‌ترین محله‌های بوینس آیرس است، اتفاق افتاد. دو تن از مردان بیرون از خودرو نگهبانی می‌دادند و برای پوشش اتفاقی که در حال رخ دادن بود، گیتار می‌زدند. در حالی که چهار مرد دیگر به ترتیب زن را مورد تجاوز قرار دادند. در همین شرایط ناگهان زوجی به نجات زن شتافتند و در پی آن جمعیتی شکل گرفت که به مردانی که با دستبند در کنار ماشین پلیس نشسته بودند، فحش می‌دادند.
هر شش مرد که سنی بین 20 تا 24 سال داشتند متهم به تجاوز فردی و شدیدتر از آن متهم به شرکت در تجاوز گروهی شدند. دو نفر این اتهامات را رد کردند، اما همگی در بازداشتند و دادگاه دارایی‌های آنها را تحریم کرده است.
«آنها همان برادران، پدران، پسران یا دوستانتان هستند»
آرژانتین در خط مقدم جنبش‌های فمینیستی و تراجنسیتی آمریکای لاتین قرار دارد. این کشور سقط جنین را در سال 2020 قانونی و مجموعه‌ای از سیاست‌های دولتی را با هدف ریشه‌کنی خشونت مبتنی بر جنسیت معرفی کرد. اما نرخ‌های زن‌کشی (چه زن با گرایش غیرهمجنس و چه زنان ترنس) هنوز به طرز تکان‌دهنده‌ای بالاست و هر 30 ساعت یک زن کشته می‌شود. مانند حمله وحشیانه به «پمپلونا» توسط گروهی از مردان که خود را دسته گرگ‌ها می‌نامیدند.
قضیه پالرمو آغازگر بحث‌های زیادی در سطح ملی مبنی براینکه تجاوز بیشتر از یک عمل فردی، نیازمند انعکاس وسیع‌تر در جامعه است، شد.
«الیزابت گومز الکورتا»، وزیر امور زنان، جنسیت و گستره‌های جنسی در حساب کاربری توییتر خود اعلام کرد: «آنها همان برادران، همسایه‌ها، پدران، پسران یا دوستان و همکارانتان در محل کارند. آنها دیو یا حیوان یا یک گله با غرایز غیر قابل توقف نیستند. هیچ کدام از اعمالی که ما را به وحشت می‌اندازند اعمال مجزا نیستند. همگان در یک ماتریکس فرهنگی قرار می‌گیریم. ما می‌خواهیم مردان هم قسمتی از این جنبش (فمینیستی) باشند.»
او پیش‌تر هم با اشاره به آمار زن‌کشی در این کشور گفته بود: «آرژانتین بیش از 250 زن‌کشی را در سال 2020 ثبت کرده است؛ یعنی هر 35 ساعت یک مورد قتل. 41 قربانی قبلاً شکایت و در طول 8 ماه اول سال 2021، گروه مدافع مومالا (گروهی که در زمینه دفاع از حقوق زنان فعالیت می‌کند) حداقل 118 قتل زنان را ثبت کرده است.»
بیشتر بخوانید:
ما زنان زمان خود را پس می‌گیریم
هر دقیقه یک تجاوز، هزاران کشته در سال
یک گروه مخالف سیاسی به الیزابت گومز الکورتا حمله کردند و گفتند که او بخش‌های وسیعی از جامعه را به عنوان متجاوز ترسیم کرده است. گروهی دیگر حتی فراتر رفته و چنین عنوان کرده‌اند که سخنانی از این قبیل اعمال آنانی را که دست به جنایت‌های این چنینی می‌زنند، توجیه می‌کند.
«تنها اینکه ما قتل یا تجاوز نمی‌کنیم، کافی نیست»
«لوچیانو فابری»، رئیس مؤسسه مردان و تغییرات اجتماعی، می‌گوید همچنان تمایل بر این است که این موارد را استثنائات خارج از عرف جامعه بدانند و نه تغییر (اجتماعی شدن) مردان برای پذیرش خشونت و احساس حق برای زنان و بدنشان. فابری می‌گوید: «تنها اینکه ما قتل یا تجاوز نمی‌کنیم به این معنی نیست که مسئولیتی در مورد تغییر اجتماعی که جنبش زنان آن را طلب می‌کند، نداریم. ما باید نقش خود را از طریق حذف یا تعامل در معادلات قدرت که خشونت‌های جنسی را مشروع می‌کند، دریابیم.»
اعتراضات و راهپیمایی‌ها در بوئنوس آیرس شکل گرفت؛ چرا که پس از حمله به پالرمو خشم عمومی قابل لمس بود. «اورنلا میچتی»، معلم گفت: «من خسته و درمانده‌ام. این احساس وجود دارد که گویا تمام تلاشی که برای این کار انجام داده‌ایم، همچنان کافی نیست.»
یک فروشنده غذای گیاهی در راهپیمایی هم گفت: «واقعا وحشتناک است که چنین اتفاقاتی همچنان ادامه دارد. ما باید به مردان بگوییم به ما گل ندهید و به جای آن در مورد این موضوع با دوستانتان صحبت کنید.»
برای «ماگدالنا مورگنسترن»، حمله پالرمو باعث گفتگوی ناخوشایند با شریک زندگی‌اش شد، چون او فاش کرد که با یکی از متهمان به یک مدرسه می‌رفته و وقتی او با زنان رفتار نادرست داشته، سکوت کرده است.
مورگنسترن 19 ساله گفت: «من یک پدر و دوست پسر دارم که Micrisexism دارند. (اعمال و نگرش‌های خشونت‌آمیز که در زندگی روزمره تجربه می‌شود. مثل رفتارهاییی که زنان را دست‌کم می‌گیرد.) و من آنها را بسیار دوست دارم. بنابراین بدیهی است که در مورد آنها احساس تناقض داشته باشم. در حالی که همه ما در روند تحلیل خود هستیم، تجاوزها و زن‌کشی همچنان اتفاق می‌افتد.»
«آدریانا مورگنسترن»، مادر ماگدالنا چنین بحث‌هایی را نشانه پیشرفت می‌داند: «من به خودم در سن او فکر می‌کنم و اینکه اکنون چه کسی هستم. به این که چگونه طی زمان دچار تغییر شدم و چگونه جایگاه خود را با توجه به حقوقم تثبیت کردم. این یک روند ساختاری دسته‌جمعی است و همه ما با هم در حال تغییریم.»
برگردان: تینا خانی‌راد
منبع: theguardian
 - Copy 1.jpg)
 - Copy 2.jpg&width=72&height=72)
