سپهر بهارلوئی: دو هفته پس از راهپیمایی اعتراضی ۶٠٠ دانشجوی دانشگاه بوستون در روز ٧ فوریه در محوطه دانشکده چارلز ریور علیه آزار جنسی در دانشگاه، دانشجویان این دانشگاه تصمیم گرفتند با برگزاری یک گردهمایی مجازی درمورد نحوه رویارویی دانشگاه با موارد تعرض جنسی گفتگو کرده و درمورد قدم‌هایی که باید در دانشگاه برداشته شود تا حمایت بهتری از بازماندگان تجاوز جنسی صورت گیرد به تبادل نظر بپردازند. این جلسه نود دقیقه‌ای در پلتفرم زوم با عنوان #BUHasAProblem (مشکلی در دانشگاه بوستون وجود دارد) برگزار شد و مدیریت آن بر عهده دانشکده علوم و هنر دانشگاه بوستون بود. در این رویداد مجازی هفتاد دانشجو و یک نماینده از مرکز پیشگیری و پاسخگویی به تعرض‌های جنسی (SARP)حضور داشتند. شرکت‌کنندگان می‌توانستند بدون آشکارسازی هویت خود در جلسه شرکت کنند یا نام کاربری آنها با نام واقعی‌شان یکسان نباشد.
فعالان دانشجویی در این گفتگو با وب‌سایت BU Today گفته‌اند: «هدف ما این است که از طریق ارتباط مستقیم با اجتماع دانشجویی دانشگاه بوستون و آگاهی از تجربیات آنها، شاهد بهبود وضعیت در مورد آزار و تجاوز جنسی باشد. به‌علاوه، می‌خواستیم روند دموکراتیک‌تری داشته باشیم تا بتوانیم نیازهای روانی، فیزیکی، احساسی و بهداشتی بازماندگان را در اولویت قرار دهیم.»
خودداری مسئولان دانشگاه از حضور در گردهمایی مجازی دانشجویان
فعالان دانشجویی دعوت‌نامه‌ای را به رابرت براون و کنث المور، رؤسای دانشکده‌های دانشگاه بوستون تقدیم کردند تا در این جلسه ضور پیدا کنند، اما این دعوتی از سوی آنها رد شد. کنث المور در ایمیلی که به انجمن دانشجویی ارسال شد که متن آن پیش از آغاز گردهمایی در صفحه اینستاگرام این مجموعه نیز منتشر شد، نوشت: «امیدوارم مسئولان بتوانند در آینده‌ای نزدیک جلسه‌ای برگزار کنند تا درمورد مشکلات و مطالبات دانشجویان گفتگویی صورت گیرد. ما معتقدیم فرصت‌هایی برای‌مان وجود دارند که کنار یکدیگر راه‌حل‌هایی پیدا کرده و مشکلات شما را برطرف کنیم.»
درباره هدف گردهمایی
در اعتراضی که کمی پیش‌تر برگزار شده بود، صدها دانشجو به راهپیمایی پرداختند و ساختمان‌ها، مجسمه‌ها و پیاده‌روها را با نمادهایی پوشاندند که حاوی پیام‌هایی بود از جمله «دست دانشگاه بوستون به این جرایم آلوده است» و «دانشگاه ما با مشکل تعرض جنسی دست و پنجه نرم می‌کند.» این گردهمایی توسط گروه بازماندگان دانشگاه (Campus Survivors )که گروهی است که به حمایت از بازماندگان خشونت جنسی و انگ‌زدایی از بازمانده خشونت جنسی بودن و صحبت درباره تجارب خشونت و تعرض جنسی می‌پردازد. صفحه اینستاگرام Campus Survivors به‌طور ناشناس روایات دانشجویانی را که با تجاوز و تعرض جنسی مواجه شده بودند منتشر کرد. انتشار این روایات باعث شد بسیاری از دانشجویان انگشت اتهام را به سوی دانشگاه بوستون بابت عدم حمایتش از بازماندگان تجاوز و تعرض جنسی نشانه گیرند. از آن زمان بیش از صد گروه و سازمان گوناگون به جنبش Campus Survivors پیوسته‌اند.
در تجمع اعتراضی هفت فوریه بیش از ۶٠٠ دانشجوی دانشگاه بوستون با در دست داشتن پوسترها و بنرهای اعتراضی نحوه عملکرد و برخورد دانشگاه با اتهامات آزار و تعرض جنسی را محکوم کردند. شعارهای اعتراضی در همه‌جای محوطه، خوابگاه‌ها و پیاده‌روهای اطراف دانشگاه پر شده بود و روز بعد هم توجه‌های بسیاری در شبکه‌های اجتماعی به این رویداد جلب شد. بر دیوار یکی از ساختمان‌ها نوشته شده بود: «شرم بر دانشگاه بوستون.»
تظاهرات دانشگاه بوستون یکی از پانزده گردهمایی بود که در آن هفته در سراسر کشور زیر نظر کارزار بازماندگان دانشگاه برگزار شد. در ساحل شرقی دانشجوهای دانشگاه‌های تافت، نورث‌ایسترن، براون و کولگیت نیز مشارکت داشتند.
بیشتر بخوانید:
استاد دانشگاه بوستون بعد از ۱۷ سال چگونه متهم به تجاوز شد؟
آمار و ارقام چه می‌گویند؟
اخیرا وب‌سایت Boston Globe با دست‌اندرکاران این گردهمایی درمورد اعتراضات ٧ فوریه و پیامدهای آن گفتگو کرده است. در این گزارش به رایج بودن معضل تجاوز جنسی در تمام دانشگاه‌های سراسر آمریکا اشاره شده است. طبق نتایج در پیمایشی در سال ٢٠١۹ با عنوان تعرض جنسی و سوءرفتار در محوطه دانشگاه‌ها یک سوم دانشجویان دانشگاه بوستون گفته‌اند که سطحی از آزار جنسی را در دانشگاه تجربه کرده‌اند و یک سوم دانشجویان زن مقطع کارشناسی نیز تجربه نوعی از تماس جنسی ناخواسته را گزارش کرده‌اند. بیش از بیست درصد دانشجویان درحال تحصیل دانشگاه بوستون گفته‌اند که قربانی حوادثی مانند فشار فیزیکی بوده‌اند و قادر به جلوگیری از بروز آن نبوده‌اند. این یافته‌ها با آمار دانشگاه‌های دیگری که در این پژوهش شرکت کرده‌اند قرابت زیادی دارد.
پنج محور مطالبات دانشجویان
در رویدادی که سه‌شنبه برگزار شد به بازبینی پنج مورد از مطالباتی که دانشجویان در گذشته به مسئولان دانشگاه بوستون ارائه کرده بودند پرداخته شد، که پیش از آن توسط گروه‌ها و فعالان دانشجویی در شبکه‌های اجتماعی مطرح شده بودند، که عبارتند از: انتشار بیانیه‌ای از سوی دانشگاه که وقوع آزار و تعرض جنسی در محیط دانشگاه را تأیید کند؛ اعمال سیاست تسامح صفر در تمام دانشکده‌ها؛ اعمال سیاست تسامح صفر در تمام سازمان‌های دانشجویی؛ راه‌اندازی یک سیستم گزارش و پیگیری تجاوز جنسی به‌صورت ناشناس؛ و تخصیص منابع بیشتر به مرکز پیشگیری و پاسخگویی به تعرض‌های جنسی. پریشا سوجین کومار، گردآورنده مطالبات طرح شده و یکی از بنیانگذاران Campus Survivors به BU Today گفته بود که این مطالبات به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که ملموس باشند و بتوانند به‌سرعت تصویب شوند.
در رویداد روز سه‌شنبه، ایده‌هایی برای مطالبات جدید مطرح شدند، از جمله برگزاری کلاسی با محوریت تعرض جنسی، افزایش دوربین‌های مداربسته در محوطه دانشگاه برای کمک به بازماندگان آزار و خشونت جنسی جهت ارائه مدرک، و افزایش تنوع نژادی و جنسیتی میان اعضای رسیدگی‌کننده به شکایات.
دست‌اندرکاران کارزار #BUHasAProblem با صراحت اعلام کرده‌اند که اگر دانشگاه برای تغییرات فوری و اساسی ترتیب اثر ندهد، این جنبش به فعالیت خود ادامه خواهد داد. آنها از شرکت‌کنندگان نظرخواهی کرده‌اند که چطور به فعالیت جنبش ادامه دهند و در عین حال سلامت جسمی، روانی و احساسی بازماندگان در اولویت باشد و لطمه‌ای به آن وارد نشود. برخی از شرکت‌کنندگان رویداد مجازی گفته‌اند که ترس این را داشته‌اند که دانشگاه اتهامات تعرض جنسی را جدی تلقی نکند، و در مورد چگونگی رویارویی با این معضل پرسیده‌اند.
نیمه دوم رویداد به صورت جلسه بحث و گفت‌وگوی آزاد برگزار شد و نظرات و پرسش‌های عمومی‌تری مطرح شدند. یکی از دانشجویان ایده تحصن را مطرح کرد. دانشجوی دیگری تأسیس خبرنامه SARP را به‌عنوان منبعی جهت اطلاع‌رسانی پیشنهاد کرد. فرد دیگری پیشنهاد کرد که درصورت ارائه تعداد قابل توجهی از شکایات علیه یکی از کارمندان یا دانشجویان دانشگاه، بررسی رسمی از آن شخص صورت گیرد.همچنین پرسش‌هایی درباره چگونگی برخورد با تعرض جنسی در تیم‌های ورزشی و تشکل‌های دانشجویی مطرح شد.
منابع:
BU Today
 - Copy 2.jpg&width=72&height=72)
