اولین کنفرانس بزرگ بین‌المللی جنبش «می‌تو» چند روز پیش در ریکیاویک ایسلند برگزار شد. میزبان این کنفرانس نخست وزیر ایسلند بود؛ کسی که ابراز امیدواری کرده تا آزار جنسی به تاریخ بپیوندد. هدف از این گردهمایی سه روزه، بررسی دلایل جهانی شدن این جنبش و تاثیر زیادی است که در اغلب کشورهای دنیا گذاشت.

زنان معلول، مددکاران و زنان مهاجر که از زمان شروع جنبش «می‌تو» با یک هشتگ در اکتبر سال  ۲۰۱۷ صدایشان به شکل جدی نشد، عضوی از شرکت‎کنندگان این کنفرانس بودند تا داستان‌هایشان را از سرتاسر دنیا به اشتراک بگذارند و درباره اینکه چطور باید این جنبش را برای مقابله با سوءاستفاده جنسی و تجاوز ادامه داد، صحبت کنند. کاترین یاکوبسدوتیر، نخست وزیر ایسلند در این باره به گاردین گفت که این کنفرانس در واقع ایجاد بستر برای گفت‌وگوی بین‌المللی و عمیق در مورد تأثیر و آینده جنبش «می‌تو» است.

او گفت: «این جنبش اپیدمی شدن آزار و اذیت مبتنی بر جنسیت را که زنان در سراسر جهان در معرض آن هستند، افشا کرد. ما به همه آن زنانی که نمی‌توانند صحبت کنند بدهکاریم که سیاست‌هایی ایجاد کنیم و به دنبال تغییر و تحول باشیم تا وقایعی که این جنبش آنها را افشا کرد، به کتاب‌های تاریخ بپیوندد.»

برای این کنفرانس هشتاد پنل سخنرانی برنامه ریزی شده است که پورنا سن، سخنگوی سازمان ملل در رابطه با آزار و اذیت جنسی، آنگلا دیویس، فعال سیاسی آمریکایی، کاترین مایر، بنیانگذار حزب برابری زنان انگلیس، نوازنده نمایشنامه «جاستینا کوهیند» و گری بارکر، مبارز کمپین «مردانگی مثبت» از جمله سخنرانان آن بودند.

از بررسی آزار در میان زنان کارگر تا زنان معلول

هالا گونارسدیرت، مشاور دولت ایسلند در زمینه برابری جنسیتی و یکی از برگزارکنندگان اصلی این کنفرانس، گفت: «حرکت روبه جلوی جنبش #MeToo آنچه را که درمورد کشورهای مختلف از جمله ایالات متحده و انگلیس فاش کرد، تحلیل خواهد کرد. جایی که بعد از ماجرای هاروی واینستاین این جنبش منفجر شد. برگزارکنندگان کنفرانس امیدوار بودند که گزارشی از پیشنهادات ارائه دهند در شرایطی که ما راه‌حلی به آنها پیشنهاد کنیم.»

او ادامه داد: «قصد ما بسط دادن این گفتمان برای شنیدن صداهایی است که تا به حال شنیده نشده‌اند؛ از جمله صدای کارکنانی که در شغل‌شان احساس امنیت ندارند و بخاطر این ترس، نمی‌توانند از چیزی شکایت کنند؛ صدای زنانی که کارگر ساده‌ا‌ند، مددکاران، کارگران مهاجر و زنان معلول که اغلب نتوانسته‌اند مثل دیگران خودشان را ساماندهی کنند. ما قصد داریم مسائل این گروه از زنان، از جمله رضایت، عدالت و نشان دادن واکنش جدی را بررسی کنیم.»

ایده برگزاری این کنفرانس ۱۸ ماه پیش توسط هالا به وجود آمد: «دعوتنامه‌ها به تعداد زیادی از سخنرانان ارسال شد که در ابتدا انتظار می‌رفت ۵۰ نفر این دعوت را قبول کنند. اما تقریبا همه کسانی که ما از آنها دعوت کردیم، پذیرفتند و این چیزی فراتر از انتظار ما بود. همچنین مردم گفتند که از امکان مشارکت در بحث‌ها در این کنفرانس استقبال می‌کنند». بیشتر از ۸۰۰ شرکتکننده برای شرکت در این کنفرانس ثبت‌نام کردند که دو برابر رقمی است که انتظارش می‌رفت. شرکت در این کنفرانس رایگان بود و تمام مباحث پنل‌ها هم به صورت زنده پخش شدند.

هزاران زن داستان‌هایشان را در فیسبوک نوشتند

حقوق زنان مدت‌هاست که یکی از اهداف اصلی کاترین یاکوبسدوتیر است؛ کسی که دو سال پیش به عنوان دومین نخست وزیر زن ایسلند انتخاب شد. همچنین حقوق زنان بخش مهمی برای جناح چپ ایسلند است. مشاور دولت ایسلند ابراز تعجب کرده است که ایسلند، مانند همه کشورهای نوردیک که اغلب به عنوان نمونه برای سیاست‌های رفاه اجتماعی خود تلقی می‌شوند، پس از رسوایی‌های #MeToo در ایالات متحده و انگلیس، تصمیم به میزبانی این رویداد گرفته است.

او گفت: «ایسلند با به رسمیت شناختن سیستم رفاه قوی و حقوق برابر به عنوان مدینه فاضله برابری جنسی شناخته می‌شود. اما اگر این بهترین حالت ممکن است، اوضاع دنیا اصلا رضایت بخش نیست». او ادامه داد: «ما امید داشتیم این اتفاقات در ایسلند رخ نداده باشد، تا اینکه با شروع این جنبش، گفتمانی در این باره آغاز و موارد بسیاری از آزار و اذیت جنسی در مشاغل غیر اتحادیه‌ای در ایسلند فاش شد و هزاران زن داستان‌هایشان را در فیسبوک به اشتراک گذاشتند.»

«می تو» یک انقلاب است یا یک براندازی؟

در سوئد تمرکز بیشتر روی آکادمی سوئد، خانه جایزه نوبل بود که ادعاهایی در رابطه با آزار جنسی رئیس سابق این آکادمی مطرح بود. کارگران جنسی در سوئد از جمله افرادی بودند که داستان‌های زیادی برای گفتن داشتند. در نروژ هم افشاگری‌های می تو عمدتا در دنیای سیاست بود. به گفته هالا، کاری که این جنبش انجام داد این بود که صحبت درباره آزار و اذیت جنسی را به زمان‌های استراحت ناهار هر دفتری کشاند و ناگهان یک جعبه شیطانی باز شد.

او در این باره گفت: «اما ما هنوز در حال بررسی این موضوع هستیم که ماهیت «می‌تو»چیست. یک انقلاب یا براندازی است؟ فقط یک روزنه کوچک فرصت است یا اصلا چیزی بزرگتر از این حرف‌هاست؟ امیدوارم که این کنفرانس بتواند به ادامه حرکت کمک کند و انتقادات و واکنش‌ها بتواند جنبش را به چالش بکشد.»

برگردان: الهه صالحی

منبع: گاردین