محدثه علیزاده: در سال ۲۰۱۷، پس از افشای خبر آزار جنسی یکی از دانشجویان دانشگاه بوستون، دانشجویان این دانشگاه به اعتراض علیه قوانین منع آزار جنسی برخاستند و اعلام کردند این مسئله‌ای است که از سال‌ها پیش وجود داشته و اگر دانشگاه برخورد جدی‌ با آن نداشته باشد، باز هم رخ خواهد داد. آن‌ها خواستار برخورد قاطعی از سمت دانشگاه علیه چنین پرونده‌هایی شدند. پس از این اتفاق، دانشگاه بوستون طی تحقیقی۱۳  ماهه به بررسی این حادثه پرداخت و حکمی علیه استاد متجاوز صادر کرد.

 

داستان چه بود؟

طی سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰، جین ویلنبرینگ[1]دانشجوی دانشکده زمین و محیط زیست دانشگاه بوستون، طی یک کار میدانی روی پروژه‌ای در نواحی قطب جنوب، توسط استاد خود دیوید مارشانت[2] که از اعضای هیئت‌علمی این دانشکده بود، مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفت. او که در سال ۲۰۱۷ خود استاد دانشکده اسکریپس[3] در سن‌دیگو کالیفرنیا شد، طی مصاحبه‌ای اعلام کرد مارشانت از نظر جسمی نیز او را آزار داده؛ برای مثال در زمان ادرار جین، به سمتش سنگ پرتاب کرده، بارها خاکستر آتشفشان در چشمش ریخته و یا پایین تنه او را محکم فشرده است. جین همچنین ادعا کرد استادش او را تهدید کرده بود که اگر جین نتواند توصیه‌نامه خوبی برای ارتقاء مقام او آماده کند، مقام و جایگاه جین را نابود می‌کند.

 

برخورد دانشگاه با این پرونده

کیم رندال[4]، مدیر اجرایی دفتر فرصت‌های برابر دانشگاه بوستون، در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۷ نامه‌ای به ویلنبرینگ نوشته و در آن گفت: «ما باتوجه به غالب مدارک و مستندات نتیجه گرفتیم که دکتر مارشانت با اشارات موهن و جنسی مستقیم و پیام‌های جنسی به شما طی سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ و طی اعزام به قطب جنوب، به شما آزار و اذیت جنسی روا داشته و این کار، نقض قانون منع آزار جنسی دانشگاه بوستون است. ما همچنین به این نتیجه رسیده‌ایم که این رفتار به اندازه کافی شدید و فراگیر بوده تا بتواند محیطی ضد آموزش و زندگی در آن اردوگاه پژوهشی ایجاد کند»

جین موریسون[5] رئیس دانشکده زمین و محیط زیست این دانشگاه نیز در همان زمان در نشست اعضای هیئت‌علمی این دانشکده با تاکید بر اینکه تمام پرونده‌های آزار جنسی از اهمیت بسیار بالایی برای دانشگاه برخوردارند، گفت که دانشگاه بر این عقیده است که اقدامات دکتر مارشانت به اندازه‌ای بزرگ بوده که اگر او درخواست بازبینی مجدد حکم نهایی این دانشگاه را نداشته باشد، از دانشگاه اخراج خواهد شد. او همچنین از جمع‌آوری اطلاعات بیش‌ از ۳۰ شاهد و بررسی بیش‌از هزار صفحه مدرک توسط دانشگاه در رابطه با این پرونده خبر داد  و اعلام کرد: «ما تمام شکایات آزار جنسی را بسیار مهم و جدی تلقی می‌کنیم و همواره سعی خواهیم کرد حکمی منصفانه، موثر و برمبنای واقعیات بدهیم»

 

واکنش دکتر مارشانت چه بود؟

دکتر مارشانت طبق گفته‌های وکیلش، درخواست تجدیدنظر در حکم دانشگاه را می‌دهد. او همچنین هیچ‌کدام از ادعاهای مطرح شده را نمی‌پذیرد و آن‌ها را تهمت‌ می‌داند و اعلام می‌کند که پس از این رفتار دانشگاه، از آن‌ها نیز  ناامید شده است. او اعلام می‌کند که نه در سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۰ و نه در هیچ سال دیگری هیچ اقدامی مبنی‌بر آزار جنسی افراد انجام نداده و به تلاش برای اثبات این امر ادامه خواهد داد.

 

واکنش دیگر دانشجویان به این مسئله

دانشجویان این دانشگاه، در همان سال تجمعی اعتراضی ترتیب دادند که طبق گفته خودشان الهام گرفته از این حادثه بود اما به‌صورت خاص فقط بر روی آن تمرکز نمی‌کرد. آن‌ها معتقد بودند مسئله آزار جنسی باید در ابعاد بسیار بزرگتری بررسی شود چراکه موارد بی‌شماری از سوءرفتار جنسی در تمام دانشگاه‌های سطح این کشور وجود دارند و این موضوع مسئله‌ای مختص تمامی دانشجویان مقطع تحصیلات تکمیلی و مشکلی سیستماتیک و گسترده است. آن‌ها معتقد بودند دانشگاه‌ها به‌طور مناسبی برخورد نمی‌کنند و فرهنگ‌سازی نکردن در چنین مواردی و نداشتن برخورد مناسب با پرونده‌هایی از این دست، باعث شده‌اند این اتفاقات روندی روزافزون داشته باشند.

یکی از شرکت‌کنندگان در آن تجمع که از سخنرانان آن نیز بود در متن سخنرانی خود گفت: «اهمیت این تجمع در این است که این پیام را به دانشگاه بوستون می‌رساند که آزار جنسی مشکل سیستماتیک بخش تحصیلات تکمیلی است و تنها به این یک مورد خاص ختم نمی‌شود. اجرای دستورالعمل‌های واضح‌تر برای گزارش آزار و اذیت جنسی و اطمینان از اینکه دانشگاه‌ها با مجرمان، از طریق قوانین سختگیرانه‌تری و با عدالت رفتار می‌کنند، تنها راه از بین بردن آزار و اذیت جنسی در دانشگاه‌ها است»

دانشجوی دیگری که در این تجمع شرکت کرده بود، با تاکید براینکه این مسئله حتی فقط به تحصیلات تکمیلی نیز ختم نمی‌شود و مسئله‌ای کلی است، گفت که حتی یک مورد مانند این، بر تمام دانشگاه تاثیر می‌گذارد. او همچنیین گفت ترس از آزار جنسی، شکاف بین دانشجویان و استادان را زیاد و فرهنگ بی‌اعتمادی و ترس را ایجاد می‌کند و این درحالی است که یادگیری واقعی نمی‌تواند در سایه ترس و بی‌اعتمادی پدید آید.

یکی از حاضران در این تجمع نیز به نقل از مجله «پلاس وان[6]»، بیان می‌کرد ۷۱ درصد از زنان فارغ‌التحصیل درحین کارهای میدانی خود با آزار جنسی روبرو می‌شوند.

 

آزار جنسی، فقط متعلق به دانشجویان زن نیست

یکی از سخنرانان این تجمع، با اشاره به این مسئله که تنها زنان قربانی این پدیده شوم نیستند، تاکید کرد مردان و افرادی با جنسیت‌های دیگر[7] (مثلا افراد تراجنسیتی) نیز به همان اندازه آسیب می‌بینند با این تفاوت که آن را گزارش نمی‌دهند.

در پایان این تجمع دانشجویان تاکید کردند تجمعاتی از این دست نیاز است تا دانشگاه‌ها بیش از پیش با واقعیت آشنا شده و به این موضوعات اهمیت بیشتری بدهند. آن‌ها اذعان داشتند این تجمعات برای این است که صدای کسانی باشند که خود، نمی‌توانند صحبت کنند و صدایی برای بیان آنچه بر آنان می‌رود، ندارند. آنان خواستار تغییر قوانین دانشگاه‌ها در این حوزه و همچنین فرهنگ‌سازی درخصوص این مسئله به طریقی مفیدتر شدند چراکه معتقد بودند شیوه فعلی با شکست مواجه شده است.

 

 

 

---

[1] Jane Willenbring

[2] David Marchant

[3] Scripps

[4] Kim Randall

[5] Jean Morrison 

[6] PLOS ONE

[7] Non-binary gender