دیدبان آزار: امروز، ۱۹ دسامبر، حکم دومینیک پلیکو همسر سابق ژیزل پلیکو صادر شد: 20 سال حبس. حکم باقی متهمان نیز به زودی اعلام خواهد شد. هفته قبل صدها نفر از جمله جمعی فعالان فمینیست در مقابل دادگاه محاکمه متجاوزان پرونده ژیزل پلیکو تجمع کرده بودند. تجمع‌کنندگان پلاکارد‌هایی به دست گرفته بودند که رویشان نوشته شده: «ما شما را باور می‌کنیم»، «سمت شرم جابجا می‌شود» و ... . روی بنری بزرگ پیامی دیگر دیده می‌شود: «تجاوز ملیت نمی‌شناسد.»
اکثریت متهمان این پرونده، ادعای تجاوز را رد کرده بودند. چند تن دیگر از متهمان هم ادعا کرده بودند که رابطه جنسی با ژیزل تجاوز نبوده «چون همسرش به این سکس رضایت داشته است. زنش است هرکار بخواهد می‌تواند با او بکند. چون همسرش راضی بود فکر نمی‌کردم کارم خلاف قانون باشد». به عبارت دیگر، آنها معتقدند دومینیک به‌عنوان مالک و صاحب‌اختیار ژیزل، به آنها اجازه داده و توافق کرده است که با او رابطه جنسی برقرار کنند پس آنچه رخ داده مبتنی بر رضایت بوده و تجاوز محسوب نمی‌شود. یکی از این متهمان میگوید که تصور نمی‌کرده کارش تجاوز است: «من فکر می‌کردم تجاوز آن عملی است که در تاریکی خیابان و با اعمال زور و تهدید با زنان انجام می‌دهند.»
«متجاور می‌تواند در خانه و از اعضای خانواده باشد»
ژان لوک ال، یکی از متهمان پس از بازداشت به روانشناس گفته بود: «من گمان می‌کردم تجاوز مربوط به مواقع «اگر کاری که می‌خواهم را نکنی، کتکت می‌زنم» است. اما در دادگاه پذیرفت که به ژیزل تجاوز کرده است. ژان-لوک ال به‌همراه مادرش در کودکی با قایق از ویتنام فرار کرده و پیش از آمدن به فرانسه در اردوگاه‌های پناهندگان زندگی کرده بود. همسر دوم او، که ۱۰ سال با او زندگی کرده و مادر دو فرزند کوچک‌ترش بود، نیز اهل ویتنام است. او از طریق مترجم به دادگاه گفت که به‌دلیل بیماری مادرش در آن زمان، تمایلی به رابطه جنسی با همسرش(ژان لوک ال) نداشته است. از او پرسیدند وقتی از اتهامات تجاوز علیه همسرش باخبر شد چه حسی داشت، با صدایی آرام گفت: «خیلی غمگین شدم، شوکه شدم. اما فکر می‌کنم چون همیشه او را رد می‌کردم، به‌عنوان یک مرد مجبور شد جای دیگری نیاز خود را رفع کند.»
یکی دیگر از وکلای ژیزل پلیکو، استفان بابونو، گفت: «شما فکر کردید به دلیل رد کردن رابطه جنسی، به خاطر اینکه مادرتان بیمار و ذهنتان درگیر مسائل دیگری بود، نقش یا تقصیری در این ماجرا دارید؟» ژیزل هم صحبت‌های زن را بی‌پاسخ نگذاشت و به‌واسطه وکیلش گفت: «هرگز هیچ الزامی برای برقراری رابطه جنسی با همسر وجود ندارد. آیا این موضوع را درک می‌کنید؟ شما هیچ‌گونه تقصیر و مسئولیتی در انتخابی که همسرتان کرد، ندارید.» دومینیک پلیکو پیشنهاد داده بود که همسر ژان لوک ال را نیز با دارو بیهوش کنند تا هر دو نفر بتوانند او را مورد تجاوز قرار دهند. ژان لوک ال گفت: «برای اینکه او را خوشحال کنم، گفتم که به این موضوع فکر می‌کنم. اما همسرم واقعا اهل سکس و این حرف‌ها نبود.»
دومینیک پلیکو، که خود را مرد «اهل خانواده» معرفی می‌کند از نگاه خانواده‌اش به نفرت‌انگیرترین متجاوز تاریخ فرانسه تبدیل شده است. او حتی در حمام عروس‌هایش دوربین کار گذاشته و از آنها فیلمبرداری کرده است. از دختر خود در حال نیمه‌برهنه نیز پنهانی عکاسی کرده است. حالا او هم نگران است که پدرش مانند مادر، به او دارو خورانده و به همراه مردانی دیگر به او تجاوز کرده باشد. ژیزل در دادگاه گفت: «این پرونده درس‌های مهمی در زمینه گستردگی تجاوز و خشونت جنسی در فرانسه دارد. متجاوز لزوما آن کسی نیست که شبانه در پارکینگ به شما حمله‌ور می‌شود. متجاوز می‌تواند در خانه، در میان اعضای خانواده و در میان دوستان ما باشد.»
«کوتاهی پلیس و دستگاه قضایی و تداوم جرائم جنسی»
مردان متجاوز در این پرونده، از طبقه اجتماعی و اقتصادی متفاوتند؛ راننده کامیون، متخصص علوم کامپیوتر، روزنامه‌نگار، پرستار، کارگر، نگهبان زندان و ... . نگهبان زندان مردی بوده که دومینیک پلیکو در دوران اولین بازداشتش در سال ۲۰۲۰ با او آشنا شده و پس از آزادی او را برای تجاوز به ژیزل دعوت کرده است. دومینیک در گذشته نیز به دلیل ارتکاب جرائمی مانند فیلمبرداری بی‌اجازه از زیر دامن زنان بازداشت و جریمه شده بود. پرسشی که اکنون برای بسیاری از ناظران پیش آمده همین است که چطور او سال‌های طولانی توانسته به این جنایات ادامه بدهد بی‌آنکه توسط پلیس و دستگاه قضایی متوقف شود. در حالی‌که رد پای او پیشتر در چند پرونده مرتبط با جرائم جنسی علیه زنان دیگر دیده شده بود.
دومینیک در یک سایت گفتگوی غیرمدیریت‌شده‌ای به نام کوکوپ به مردان پیام می‌داد و همسر خود را در حالی که تحت تأثیر دارو بود، به آنها پیشنهاد می‌کرد. او در مکالمات خود با این مردان، که از طریق تلفن یا پیام ادامه پیدا می‌کرد، می‌گفت: «دنبال یک همدست منحرف می‌گردم تا به همسرم که به خواب رفته تجاوز کنیم»، «تو هم مثل من از تجاوز خوشت می‌آید» بود. او در یک اتاق گفتگو در این سایت به نام «بدون اطلاع او» فعالیت می‌کرد، فضایی که عکس‌هایی از همسر بی‌هوشش را به اشتراک می‌گذاشت. در یک پوشه به نام «سوءاستفاده جنسی» روی هارد درایو او، ویدئوهای بیش از ۲۰۰ تجاوز به ژیزل بادقت آرشیو شده بود. در این ویدئوها، ژیزل در حالتی شبیه به کما و به نظر بیهوش، مورد تجاوز مردان غریبه قرار می‌گرفت.
بیشتر این تجاوزها در اتاق خواب این زوج رخ می‌داد، با چراغ‌های روشن کنار تخت، روبالشتی‌های خال‌خالی، کاغذ دیواری زرشکی، عکس‌های خانوادگی در قاب روی یک کشوی چوبی کنار یک شیشه خوشبوکننده، و صدای تلویزیون که در پس‌زمینه شنیده می‌شد. زمانی که مردان می‌رسیدند، ژیزل به حالت بی‌حرکت و بی‌جان روی تخت دیده می‌شد، در حالی که خرناس می‌کشید و بی‌لباس بود یا با لباس‌زیرهایی که دومینیک برای او خریده بود به تن داشت. دومینیک به مردان می‌گفت که آزادند هر کاری می‌خواهند انجام دهند. او در حالی که فیلمبرداری، اظهارنظرهای تحقیرآمیز و مستهجن درباره ژیزل می‌کرد، بدون اینکه خودش در تصویر دیده شود. او یادداشت‌هایی در کنار ژیزل می‌گذاشت که روی آنها نوشته شده بود: «هرزه خدماتی» و «فاحشه» یا روی بدن او می‌نوشت: «من هرزه‌ای مطیع هستم». برخی از مردان در برابر دوربین با دست علامت پیروزی نشان می‌دادند.
«مردانی که صرفا تصمیم به تجاوز گرفتند»
علی‌رغم تمامی مستندات موجود، وکلای مدافع متهمان در دادگاه ژیزل را به پرسش کشیدند و تلاش کردند او را بابت جنایت رخ داده مسئول جلوه دهند و ژیزل گفت از این پرسش‌ها شدیدا احساس تحقیر کرده است. آنها گذشته و سابقه جنسی ژیزل را به میان کشیدند، و از او پرسیدند: «آیا فکر می‌کنی دومینیک به دلیل اینکه سال‌ها قبل با مرد دیگری رابطه جنسی برقرار کردی از تو انتقام گرفت؟» ژیزل توضیح داد که این موضوع مربوط به ۳۰ سال قبل است و آنها به‌عنوان یک زوج این مسئله را حل‌وفصل کرده و پشت سر گذاشته بودند. چرا که خود دومینیک پلیکوت نیز روابطی خارج از ازدواج داشته است. یکی دیگر از وکلا از ژیزل درباره اینکه در دادگاه چندان گریه نمی‌کند سوال کرد. به این معنی که اگر قربانی به اندازه کافی گریه نکند و رنج خود را بروز ندهد پس احتمالا به برقراری رابطه جنسی رضایت داشته است. آنتوان کامو، وکیل ژیزل در واکنش به این سوال‌وجواب‌ها میگوید: «تلاش برای اثبات اینکه فرد مورد تجاوز قرار گرفته، قربانی «خوب» و «تمام‌عیار» است یا نه، نباید جایی در دادگاه‌های قرن 21 داشته باشد.»
در دادگاه مطرح شد که بسیاری از متهمان یعنی حدودا 40 درصد، در کودکی مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته‌اند. یکی از آنها قربانی یک قاتل و متجاوز سریالی کودکان بوده است. یکی دیگر توسط پدرش در کودکی مورد تجاوز قرار گرفته و به مراکز حمایتی منتقل شده است. او در این مرکز هم خشونت جنسی در امان نماند. دومینیک در دادگاه گفت: «هیچ‌کس منحرف زاده نمی‌شود، بلکه به یک منحرف تبدیل می‌شود»، و اشاره کرد که تجاوزهایی که به آنها اعتراف کرد، با سوءاستفاده‌ای که در کودکی متحمل شده مرتبط است. اما همان‌طور که یکی از روان‌پزشکان دادگاه تاکید کرد بسیار مهم است بدانیم از نظر علمی هیچ رابطه علی و معلولی در این میان وجود ندارد. او گفت: «این‌طور نیست که چون قربانی بوده‌اید، به متجاوز تبدیل شوید.»
برخی از متهمان دوران کودکی‌ای پر از قصور و غفلت و سوءاستفاده جنسی داشتند که به گفته همان روان‌پزشک در یک مورد خاص، می‌توان آن را «شکنجه» نامید: یکی از آنها پدر خود را با هیتلر مقایسه کرده بود، دیگری گفته بود که او توسط «خوک‌هایی در جنگل» بزرگ شده است. در مقابل، برخی دیگر دوران کودکی شادی داشتند، با درس‌های پیانو و «بدون هیچ‌گونه کمبود» رشد کرده‌اند. یکی از آنها گفته بود که دوران کودکی‌اش در آن‌قدر ایده‌آل بوده که شبیه قصه است. برخی سابقه کیفری برای خشونت خانگی، تخلفات رانندگی یا دزدی داشتند، در حالی که برخی دیگر هیچ سابقه‌ای نداشتند. برخی متأهل بودند، برخی مجرد. برخی بدون تحصیلات بودند و برخی حتی دارای دو مدرک دانشگاهی. تعدادی به مصرف ماری‌جوانا اعتیاد داشتند، در حالی که برخی دیگر حتی سیگار هم نمی‌کشیدند. پنج نفر در زمان دستگیری به داشتن تصاویر سوءاستفاده از کودکان متهم شدند. بسیاری از آنها پورن تماشا می‌کردند و برخی اقدام به پرداخت پول برای رابطه جنسی کرده بودند. یکی از رانندگان بین‌المللی کامیون که تجاوز به ژیزل را انکار کرد در دادگاه گفت: «کدام راننده کامیونی است که سراغ روسپی‌ها نرفته باشد؟»
کامو وکیل ژیزل در بیانیه نهایی خود خطاب به دادگاه پرسشی اساسی مطرح کرد: «وجه اشتراک همه این مردان چه بوده است؟ آیا الگو و اشتراکی وجود دارد که بتواند رفتار آنها را توضیح دهد و مسئولیت آنها کاهش دهد؟ خیر، وجود ندارد. این‌ها مردانی بودند که صرفا تصمیم به تجاوز گرفتند.» مردانی که زنان را شی‌انگاری می‌کنند، از اعمال قدرت لذت می‌برند و به قول خود دومینیک پلیکو: «از تجاوز کردن خوششان می‌آید.»
