نرگس محمدی در گزارشی که از زندان اوین منتشر کرده درباره خشونت جنسی ماموران علیه زنان بازداشت‌شده هشدار داده است: «یکی از دختران پس از بازداشت در تجمعات اعتراضی، در خیابان توسط دو نیروی امنیتی سوار موتور می‌شود. یک مامور به‌عنوان راننده در جلو و یک مامور به عنوان مراقب پشت سر او می‌نشینند و دختر، بارها در میانه راه مورد اذیت و آزار و تعرض جنسی فیزیکی قرار می‌گیرد. یکی دیگر از زنان بازداشتی در تجمعات، در سلول بازجویی در زندان قرچک مورد تعرض فیزیکی از ناحیه سینه‌هایش توسط بازجو قرار می‌گیرد و پس از داد و فریاد و اعتراض زن، مرد بازجو از سلول بیرون می‌رود. زنان عموما در محل بازداشت در کوچه و خیابان و همچنین بازداشتگاه‌های موقت و حین بازجویی در سلول با فحاشی‌های رکیک جنسی مواجه شده‌اند. یکی از عوامل ایجاد و امکان تعرض جنسی فیزیکی و کلامی به زنان، اعزام آنها از زندان قرچک به آگاهی شاپور است. آگاهی شاپور یکی از بدنام‌تربن و مخوف‌ترین بازداشتگاه‌های تهران است که محل به‌اصطلاح اعمال بازجویی‌های فنی است و ضرب‌و‌شتم و آویزان‌کردن و شکنجه‌های فیزیکی برای گرفتن اقرار و اعتراف در آن امری رایج است و آمار چشمگیری از کشته‌شدگان در حین بازجویی را دارد. اغلب، بازداشت‌شدگانی با اتهامات سنگین سرقت، قتل و شرارت به آگاهی شاپور برده می‌شوند تا بازجویی فنی صورت بگیرد و جای طرح این سوال جدی وجود دارد که چرا دختران ۱۷-۱۸ساله به آگاهی شاپور برده می‌شوند؟»
نرگس محمدی با اشاره به ارعابی که افشای خشونت‌های جنسی به دنبال دارد می‌نویسد: «واقعیت این است که بازگوکردن این تعرضات بی‌شرمانه از سویی می‌تواند موجب ایجاد ارعاب و وحشت در میان خانواده‌ها شود و از سویی دیگر بازگونکردن آن سرپوشی بر جنایات حکومت بوده و موجب تداوم این شیوه سرکوبگرانه علیه زنان می‌شود. لذا به نظر می‌رسد که می‌بایست تعرض به زنان فعال و مبارز و معترض در ایران را به شکل گسترده و قدرتمند در سطح جهانی بازگو کرد تا با افشای آن، موجب توقف آن شویم و مسئله تعرض به زنان را از عامل تهدید و عقب‌نشینی زنان به عامل تضعیف و عقب‌راندن حکومت متعرض تبدیل کنیم. اینجا است که تاکید دارم شجاعت و جسارت و ایستادگی و مبارزه چنانچه با انعکاس رسانه‌ای و نهاد حامی حقوق بشر همراه گردد، تاثیر کارسازی خواهد داشت و دستاورد به همراه خواهد آورد. به‌ویژه اینکه در وضعیت فعلی به دلیل سرکوب گسترده حکومت، نهادهای مدنی مستقل مردمی تحت فشار بوده و فعالان مدنی در حوزه‌های مختلف در بازداشت و زندان به سر می‌برند. در فقدان نهادهای مدنی قدرتمند مستقل مردمی، توجه و حمایت رسانه‌ها و نهادهای حامی بین‌المللی حقوق بشر و افکار عمومی جهانی امری ضروری است.»
محمدی در پایان می‌نویسد: «به‌عنوان یک زن فعال مدنی که برای گذار مسالمت‌آمیز مردم از حکومت دینی، استبدادی و زن‌ستیز و برای تحقق دموکراسی و حقوق بشر و آزادی تلاش می‌کنم و خود طعم تلخ تعرض به زن را در ۳ دی ماه ۹۸ در زندان اوین چشیده و اعتراض کرده‌ام، باور دارم که ما زنان جسور، مقاوم، سرزنده و امیدوار در ایران علی‌رغم آگاهی از شیوه‌های سرکوبگرانه و خشونت‌آمیز حکومت و احتمال تعرض و حتی تجاوز، به خیابان‌ها آمده و به مبارزه ادامه خواهیم داد و تا لحظه پیروزی یعنی استقرار دموکراسی و صلح و حقوق بشر و پایان‌دادن به استبداد عقب‌نشینی نخواهیم کرد.»
نرگس محمدی چندی پیش با انتشار نامه‌ای از جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر سازمان ملل درخواست کرد که به مسئله تعرض جنسی علیه زنان معترض رسیدگی کند: «تعرض به زنان در حین بازداشت و در بازداشتگاه‌ها بخشی از برنامه سرکوب حکومت علیه زنان معترض و مبارز است و من به‌عنوان فعال حقوق بشر که خود آن را تجربه کرده و این روزها در جریان روایت‌های زنان زندانی و دوستان زندانی‌ام از تداوم وحشیانه این ماجرا قرار دارم، خواهان تحقیق ویژه جنابعالی در این موضوع هستم.»
محمدی جاوید رحمان را مورد خطاب قرار می‌دهد و از تجربه شخصی خود می‌گوید: «جناب آقای جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر، روز سوم دی‌ماه ۱۳۸۹ در حیاط زندان اوین مورد تعرض، هتک حرمت و توهین‌های ماموران و مقامات زندان و امنیتی قرار گرفتم. چهارم دی‌ماه شکایتی را از داخل زندان زنجان ارائه کردم، اما قوه قضائیه غیرمستقل، جای شاکی و متهم را عوض کرد و من به دو سال و نیم زندان و ۸۰ ضربه شلاق محکوم شدم و اکنون در حال سپری کردن این محکومیت هستم. پس از آزادی از زندان در ۱۷ مهر ۱۳۹۹، فعالیت علیه این نقض فاحش حقوق بشر را آغاز کردم و فعالیت مدنی و رسانه‌ای‌ام موجب طرح اتهام جدیدی علیه‌ام شد و در پرونده‌ای دیگر به موجب این اتهام و سایر اتهامات به هشت سال و دو ماه زندان و ۷۴ ضربه شلاق محکوم شدم. از سال ۱۳۸۹ تا ۱۳۹۸ در زندان اوین و بند امنیتی ۲۰۹ و زندان زنجان، شاهد روایت‌های متعدد و هولناکی از زنان زندانی مورد تعرض و تجاوز و هتک حرمت قرارگرفته، بودم و متاسفانه این روزها زنانی را در بند زنان زندان اوین دیده‌ام که مورد اذیت و آزار و تعرض حین بازداشت قرار گرفته‌اند. یکی از آنها دختری است که حین بازداشت مورد تعرض وحشیانه ماموران قرار گرفته بود. وقتی این دختر شکایتی کتبی علیه ماموران را به زندان ارائه کرد و خواهان حضور وکیل و ارجاع به پزشکی قانونی شد و ما نیز در بند زنان طی دو روز اعتراض و تجمع کردیم، او را از قرنطینه زندان به بند عمومی ما منتقل نکردند، بلکه روز پنج آذر بعد از پنج روز نگهداری در قرنطینه از اوین برده شد. این در حالی است که زنی دیگر که مورد اذیت و آزار جنسی در مقابل دختر بچه‌اش قرار گرفته اکنون در بند ما تحت فشار روحی و روانی شدید است. اینجانب به‌عنوان زنی که علیه تعرض ماموران حکومت شکایت کرده اما ناباورانه به حبس محکوم شده‌ام و از نزدیک شاهد روایت ده‌ها زن زندانی بوده و هستم از جنابعالی تقاضا دارم جهت تحقیق، پاسخگو کردن و محکومیت حکومت و جلوگیری از تداوم این شیوه غیرانسانی برای سرکوب زنان معترض و مخالف و مبارز اقدامی جدی و سریع نمائید.»
