دیدبان آزار: «بیل کازبی»، کمدین معروف آمریکایی، چهارشنبه هفته پیش، پس از آنکه دادگاه در سال 2018 او را به اتهام خوراندن مواد مخدر و تجاوز به «آندره‌آ کنستاند»، بسکتبالیست سابق در سال 2004، مجرم شناخت، با حکم دادگاه عالی پنسیلوانیا از زندان آزاد شد.

کازبی که متهم به خوراندن دارو به زنان و سپس تجاوز به آن‌ها هنگام بیهوشی با یک الگوی رفتاری مشابه است، در سال 2018 به 10 سال زندان محکوم شده بود که سه سال از این محکومیت را در زندانی در فیلادلفیا گذراند. اما قضات دادگاه عالی پنسیلوانیا روز چهارشنبه حکم زندان او را با این دلیل که «فرآیند دادرسی نقض شده است» لغو کرد. حالا آزادی کازبی با این حکم دادگاه، قطعی است و او دیگر هرگز به خاطر تجاوزبه آندره‌آ کنستاند یک روز هم در زندان نخواهد ماند.  

اگرچه این شکایت کنستاند بود که کازبی را به مدت سه سال به زندان فرستاد، اما این ستاره تلویزیونی به خشونت‌های جنسی مشابه علیه ده‌ها زن متهم شده است. برخی مانند کنستاند قرص‌هایی خورده بودند که کازبی به آنها گفته بود مکمل‌های گیاهی هستند. برخی بدون اینکه بخاطر بیاورند چه اتفاقی افتاده، بدون لباس و با درد از خواب بیدار شده بودند. بیش از ده‌ها نفر از این زنان در دادخواست مدنی تجاوز سالِ 2004، شهادت داده‌اند. با گذشت سال‌ها موارد بیشتری به صورت عمومی مطرح شدند ولی موقعیت شغلی و شهرت کازبی بدون تغییر ماند. «باربارا بومن»، معاون او در مصاحبه‌ای در سال 2014، به عنوان یکی از بازماندگان آزارهای کازبی ادعاهایی را مطرح کرد که از سوی زنان بازمانده دیگر هم بازگویی شده بود: «برخی از آنها با خزیدن از در و فرار به خیابان از مهلکه گریختند و با سطح هوشیاری پایین به خانه رسیدند.»

تا این لحظه، بیش از 60 زن وارد این موضوع شده و ادعا می‌کنند که با خوراندن مواد مخدر توسط کازبی، مورد حمله جنسی او قرار گرفته‌اند. این تعداد به اندازه کافی بزرگ هست که عمق فاجعه را نشان دهد و ارزش دارد که در تعداد بزرگ آن تأمل کنیم.  اگر فرصت دارید، سعی کنید تا 60 بشمارید. زمان زیادی وقتتان را خواهد گرفت.

بنابراین اگرچه کازبی تنها در پرونده تجاوز به کنستاند بود که رسماً متهم و محاکمه شد، اما محکومیت او دفاعی ازهمه بازماندگان او بود. وکلای دادگستری در برخی از حوزه‌های قضایی که این زنان ادعا کرده بودند کازبی به آنها تجاوز کرده است (مانند لس آنجلس) از ارائه اتهامات به دادگاه خودداری کرده‌اند. برخی دیگر هم متوجه شدند مهلت قانونی طرح شکایت از کازبی گذشته است و زنان دیگر مدارک تأییدکننده کافی برای اثبات ادعاهای خود برای برنده شدن یا ثبت درخواست تجدید نظر به رای دادستان را ندارند. اما شرایط کنستاند متفاوت بود: در مورد او، شرایط بر وفق مراد پیش رفت تا شکایتش واجد شرایط باشد، پرونده‌اش برنده شود و دادستان و قاضی را متقاعد کند. محکومیت کازبی کمترین چیزی بود که تمام زنان بازمانده آزارهای جنسی او از عدالت انتظار داشتند. اما اکنون که او آزاد و محکومیتش لغو شده است، همین حمایت‌های جزئی و غیرمستقیم از این زنان هم از بین رفته است. همان محکومیت ناچیز کازبی نیز کمتر از آن چیزی بود که حق این زنان بود و همان هم از آن‌ها گرفته شده است.

گرچه این زنان نتوانستند علیه کازبی محکومیت کیفری بگیرند، اما این 59 زن با متهم کردن او به استفاده از مواد مخدر و تجاوز، در حال حاضر با اکثر بازماندگان متفاوت هستند؛ با آن‌ها که هرگز سکوتشان را نشکستند و قدمی پیش نگذاشتند. بر اساس اطلاعات «شبکه ملی تجاوز»، تقریباً 70٪ از تجاوزهای جنسی هرگز گزارش نمی‌شوند. میزان گزارش نکردن تجاوز از سایر جرایم خشن بسیار بالاتر است و حتی از آن میزان کم هم که گزارش می‌شوند، فقط حدود 16٪ پیگرد قانونی می‌شوند.

 

بیشتر بخوانید:

 هر دقیقه یک تجاوز، هزاران کشته در سال

 هی قاضی! از لباس زیر من برای توجیه تجاوز استفاده نکن

 

علیرغم همه حس نیت‌هایی که از سوی پلیس و دادستان‌ها در مورد تجاوز جنسی و شجاعت بازماندگان نشان داده شده، اما واقعیت این است که برخوردِ نه پلیس، نه وکلای دادگستری و نه قاضی‌ها نشان نمی‌دهد که تجاوز جنسی به اندازه‌ای که ادعا می‌کنند برایشان مسئله‌ای جدی است. تجاوزهایی از این دست مانند تجاوزهای کازبی، اغلب برای بازماندگان بسیار دردناک و تحقیرآمیز است. (کنستاند در مورد حمله خود گفته است: "بیل کازبی روح جوان، زیبا و سالم مرا از بین برد و آن را درهم کوبید) اما با دست روی دست گذاشتن این معضل حل نمی‌شود. بعضی از اقدامات قضایی هم گویی تنها تشریفاتی است در قامت سیستم عدالت کیفری.

و بنابراین برای میلیون‌ها زنی که محکوم شدن کازبی را در سال 2018 دیدند، دادگاه او فرصتی نادر بود تا بتوانند نتیجه‌ای نیابتی را برای تجاوزها و خشونت‌هایی که خود متحمل شده‌اند برابر مردانی که تصور می‌کنند هرگز داخل زندان را نمی‌بینند، تجربه کنند. مقیاس خشونت جنسی بسیار زیاد است اما برای متجاوزان یا آزارگران جنسی عواقب کمی دارد. محاکمه کازبی توانست به بسیاری از زنان کمی آرامش روانی بدهد؛ حتی زمانی که محکوم، همان متجاوز به خودشان نباشد، حتی وقتی می‌دانند متجاوز هرگز با هیچ عدالتی روبرو نخواهد شد، باز هم محاکمه‌هایی از این دست برایشان آرامش‌دهنده است. آن‌ها نمی‌توانند عدالت را برای خودشان یا مردی که به آنها تجاوز کرده، برقرار کنند. اما می‌توانند تا حدی اجرای عدالت را برای یک زن و مرد متجاوز دیگر ببینند.

محکومیت یک متجاوز شناخته شده پیام اجتماعی‌ای را به زنان می‌رساند که البته به ندرت می‌شنوند: تجاوز اشتباه است و گاهی اوقات نهادها هم طوری با آن مواجه می‌شوند و رفتار می‌کنند که این اشتباه بودن را تایید می‌کند.

اما آزادی کازبی این نماد را از بین برد، بذر امید را خشکاند و برعکس این اطمینان را ایجاد کرد که تجاوز جنسی مجازات نخواهد شد. نشان داد که قانون، زنان را فقط به صورت انتزاعی به عنوان شهروند به رسمیت می‌شناسد و جامعه خشونت را فقط وقتی مجازات می‌کند که خشونت مبتنی بر جنسیت نباشد.

محکومیت کازبی بر اساس یک نکته حقوقی جزئی لغو شد و به نظر می‌رسد این موضوع نتیجه بی‌لیاقتی دادستانی است. جزییات منتشر شده آنقدر سطحی است که گویی این اتفاق اجتناب‌ناپذیر بوده است. البته که ازهمان اول قرار نبود او مجازات شود. مطمئناً هیچ ارگان قضایی‌ای درک نمی کند که آن زنان -حتی در کنار هم، حتی در تعداد زیاد- به اندازه او مهم هستند. برای من، آزادی کازبی مثل یک توهین است؛ چرا که باعث می‌شود فکر کنم احمق هستم چون که پیش‌بینی این آزادی را نکرده بودم. به هر حال، به همین دلیل است که بیشتر آزاردیدگان خشونت جنسی در وهله اول پاپیش نمی‌گذارند: آنها می‌دانند که عدالت اجرا نخواهد شد.

 

نویسنده: موریا دانگان

منبع: guardian