دیدبان آزار: ۱۰ ماه بعد از همه‌گیری کوید ۱۹، کمیته بین‌المللی نجات ­(IRC) -یک سازمان غیردولتی بشردوستانه که به پناهجویان و آوارگان جنگی کمک و آن‌ها را اسکان می‌دهد- گزارشی منتشر کرد که نشان می‌دهد افزایش خشونت مبتنی بر جنسیت در این دوران، بسیار فراتر از مواردی بوده که در ابتدا گزارش شده است. مصاحبه با بیش از ۸۵۰ زن پناهجو و آواره که در بعضی از کم برخوردارترین و فراموش شده‌ترین مناطق بحران‌زده پس از جنگ و در ۱۵ کشور شامل آفریقای شرقی، آفریقای غربی و منطقه دریاچه‌های بزرگ آمریکای شمالی، زندگی می‌کنند، نشان می‌دهد که ۷۳ درصد از این زنان، افزایش خشونت خانگی، ۵۱ درصد خشونت جنسی و ۳۲ درصد رشد ازدواج زودرس و اجباری را گزارش کرده‌اند.

افزایش خشونت خانگی علیه زنان با اقداماتی که برای قرنطینه صورت گرفته، ارتباط مستقیم داشته است. زیرا بازماندگان این خشونت‌ها مجبور بوده‌اند زمان بیشتری را با آزارگران خود بگذرانند و قرنطینه آنها را از جستجو برای پیدا کردن یک مکان امن حتی به صورت موقت، باز داشته است. در واقع افزایش خشونت‌های جنسی، از اثرات ناخوشایند کوید ۱۹ در این دوران بوده است.

اکثر افرادی که در این گزارش با آن‌ها مصاحبه شده، گفته‌اند که وخیم‌تر شدن شرایط اقتصادی به افزایش خشونت در خانواده و جامعه منجر شده است. پاسخ‌دهندگان همچنین گفته‌اند که تعطیلی مدارس، تاثیرات مخربی بر ایمنی دختران داشته و منجر به افزایش ازدواج کودکان، حاملگی در دوران نوجوانی، استثمار و سوءاستفاده‌های جنسی شده است.

به دلیل شیوع کوید۱۹، نیاز به امکانات بهداشتی افزایش یافته و همین موضوع باعث شده تا زنان، در درجه اول دختران زیر ۱۴ سال، برای پیدا کردن آب آشامیدنی، بیشتر از گذشته مجبور به دور شدن از محل زندگیشان شوند که همین موضوع آن‌ها را بیشتر در معرض خشونت قرار داده است. طبق این نظرسنجی، ۳۱ درصد از این زنان، آزار و اذیت و خشونت جنسی را در راه رسیدن به نقاطی که آب آشامیدنی دارند و ۲۱ درصد هم این آزارها را در زمان رسیدن به این نقاط، گزارش داده‌اند.

بیشتر بخوانید:

 «من یک زن پناهجوام و احساس امنیت ندارم»

 ما چقدر نقش داشته‌ایم؟

علاوه بر این، بسیاری از زنان و دختران، گزارشات متعددی از انواع مختلف آزارهای روانی و جسمی از سوی شریک زندگی‌‌شان را گزارش کرده ‌ند که به خاطر رعایت اقدامات پیشگیرانه از ابتلا به کوید ۱۹، به آن‌ها تحمیل شده است. در این نظرسنجی، وقتی از بازماندگان درباره علت درخواست نکردن کمک پرسیده شد، ۵۶ درصد از آن‌ها ترس از انگشت‌نما شدن به عنوان یک بازمانده خشونت جنسی را عنوان کردند. این ترس به خاطر محدودیت‌هایی که بعد از شناخته شدن برایشان به وجود می‌آید، بیشتر شده است.

متاسفانه متخصصانی که روی خشونت مبتنی بر جنسیت کار می‌کنند، گزارش داده‌اند که از برنامه‌ریزی‌های استراتژیک و تصمیم‌گیری در مناطق بحران‌زده و درگیر با جنگ، کنار گذاشته شده‌اند. در بعضی از موارد هم، بودجه و پشتیبانی لازم که برای این مناطق درنظر گرفته شده بوده، به سایر مناطقی که مستقیما با کرونا دست به گریبان بوده‌اند، اختصاص یافته است. علاوه بر این، «برنامه جهانی بشردوستانه درباره همه‌گیری کرونا در کشورهای فقیر»، در فراهم کردن یک مکانیسم پاسخگو شکست خورده و باعث شده تنها ۰.۴۸ درصد از این برنامه به خشونت مبتنی بر جنسیت در دوران پاندمی اختصاص یابد.

«نیکول بهنام»، مدیر ارشد پیشگیری از خشونت در کمیته بین‌المللی نجات، گفته است: «همزمان با بیست و پنجمین سالگرد برنامه عملیاتی پکن و بیستمین سالگرد قطعنامه ۱۳۲۵ سازمان ملل درباره صلح و امنیت برای زنان، قرار بود سال ۲۰۲۰ سالی برای گرفتن جشن پیشرفت به سمت برابری جنسیتی باشد. در عوض اثرات بد ناشی از کوید ۱۹ به ویژه در میان زنان و دخترانی که در مناطق بحران‌زده زندگی می‌کنند، پیشروی می‌کند. علیرغم هشدارهای اولیه مبنی بر پیش بینی افزایش خشونت و درس‌هایی که در طول بحران ابولا آموختیم، کمیته بین‌المللی نجات همچنان برنامه‌های پیشگیری از خشونت مبتنی بر جنسیت را ادامه می‌دهد. زمان بهانه گیری‌ها گذشته است و لفاظی‌ها در این زمینه باید با اقدامات موثر و بودجه کافی مطابقت داشته باشند.»

در پایان این گزارش آورده شده است: اعطاکنندگان کمک‌های مالی باید حرف‌ها را به عمل تبدیل کنند. آنها باید سطح شفافیت و پاسخگویی بودجه‌هایی را که در راستای فراهم‌سازی خدمات حیاتی برای حمایت از بازماندگان خشونت جنسی به کار بسته می‌شود، بالا ببرند. نه فقط در دوران کرونا بلکه برای بازسازی دوباره طی سال‌های آتی.

منبع: www.rescue.org