دیدبان آزار: در روز 14 ژوئن، هزاران نفر با لباس سفید در حمایت از جوانان ترانس مقابل موزه بروکلین در شهر نیویورک تجمع کردند. این رویداد، روی انعکاس صداها و نگرانی‌های افراد رنگین‌پوست و ترنس‌ها تمرکز کرده است. سخنرانان در این راهپیمایی از افراد ترنس‌جندری که در این سال‌ها کشته شدند و یا جان خود را از دست دادند نام بردند، خواستار مراقبت‌های بهداشتی جهانی و لغو مراقبت‌های پلیسی شدند و ارتباط بین اشغال فلسطین و ظلم به رنگین‌پوستان و بومیان را برجسته کردند .«شیر آوری»، یکی از حاضران در این مراسم در یک سخنرانی خطاب به جمعیت گفت: «ما اینجا هستیم تا فضا را پس بگیریم. ما اینجا هستیم تا بگوییم که ما نه تنها برای زنده ماندن بلکه حق رشد و نمو داریم و خواستار آن هستیم که حرکات ما به همگان نشان داده شود، حضور ما نمایان و برجسته شود.»

 

بیشتر بخوانید:

اقلیت جنسی و جنسیتی ایران؛ فراموش‌شدگان «آزار خیابانی»

«من یک زن ترنس سیاهم و آزار خیابانی بخشی از زندگی روزمره‌ام است»

 

قانونگذاران جمهوری‌خواه در سراسر کشور لایحه‌هایی برای اعمال محدودیت بر حضور کودکان ترنس در عرصه‌های ورزشی و منع دسترسی آنها به بهداشت و درمان عمومی ارائه کرده‌اند. در سال گذشته حداقل 10 تا از این لوایح به قانون تبدیل تبدیل شده‌اند. یکی دیگر از حاضرین در این مراسم، پشت میکروفون رفت و گفت: «مدت‌ها است که افراد ترنس در مبارزه برای برابری فعالیت می‌کنند. نوبت ماست که برای زندگی ترنس بجنگیم. بگذارید توانمند شویم. بگذارید رشد کنیم. ما باید تایید شویم و صدایمان شنیده شود. حرکت و جنبش ما، اقدامی اضطراری در واکنش به 100 لایحه قانونی است که در بیش از 34 کشور علیه ما تصویب شده است. پیش‌تر هم متن‌های بیشتری ضدترنس‌ها و در تمام سال‌های گذشته تصویب شده بود. جوانان ترنس با انواع خشونت‌ها و آسیب‌ها مواجه هستند و از همه مهم‌تر اینکه جانشان در خطر است. برای همین هم باید مبارزه کنیم.»

آوری در توضیح اهمیت این جنبش می‌گوید: «ما تابستان گذشته را به یاد می آوریم. ترنس‌های رنگین‌پوست هنوز هم مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. قانون‌گذاران با سرکوب و نسل‌کشی قانونگذاری می‌کنند. بسیاری از افراد ترنس با نفرت‌پراکنی‌های حاد دوران ترامپ زندگی‌شان را از دست دادند. بسیاری دیگر هم هستند که شاید عمرشان تا پایان دولت بایدن نرسد. چون خشونت علیه ما ترنس‌ها ادامه دارد. کسی به فکر ما نیست اما ما باید این آزارها را متوقف کنیم.»

او ادامه داد: «این قوانین ضدترنس، ناآگاهانه و خشن هستند. آن‌ها مانع حضور جوانان ترنس در مدارس می‌شوند. بگذارید بچه‌ها درس بخوانند و یاد بگیرند. اجازه ندهید رویاهای جوانان ترنس از آن‌ها گرفته شود. به آن‌ها اجازه بدهید حرف بزنند. خودشان باشند و از مراقبت‌های بهداشتی بهره‌مند شوند. بگذارید بچه‌ها صحبت کنند. تصور نکنید که بهتر و بیشتر از آن‌ها می‌دانید چون آن‌ها به حقیقت خود آگاه هستند. صدایشان را بشنوید. ما به قدرت جوانان ترنس باور داریم، چراکه آن‌ها قلب این مبارزه هستند.»

میزان خشونت و تبعیضی که افراد و اجتماعات ترنس تجربه می‌کنند شوک‌آور است و در عین حال آمارهای محدودی از این خشونت‌ها در دسترس است.[1] طبق نتایج نظرسنجی سال 2015 در آمریکا، 46 درصد از پاسخ‌دهندگان در طی سال پیشین مورد آزار کلامی قرار گرفته‌اند. این آزارهایی است که صرفا ترنس بودن فرد را مورد هدف قرار داده است. 9 درصد نیز حملات فیزیکی را تجربه کرده‌اند. حدود 50 درصد از پاسخ‌دهندگان در طول زندگی مورد تعرض جنسی قرار گرفته‌اند. اما بالاترین آمار عموما مربوط به زنان ترنس سیاه است که خشونت را در اشکالی پیچیده و مضاعف متحمل می‌شوند. در سال 2019، 91 درصد از افراد ترنسی که به قتل رسیده‌اند، زنان ترنس سیاه ساکن جنوب بوده‌اند.[2]

 

---

[1] https://vawnet.org/material/2015-us-transgender-survey-report

[2] https://assets2.hrc.org/files/assets/resources/Anti-TransViolenceReport2019.pdf