دیدبان آزار: گاهی برای شنیده شدن صدایت باید پیامت را به واسطه بدنت نشان بدهی. و این مسیری است که عکاس لیورا کی از آرویزونا، در یک پروژه عکاسی با عنوان «فمینیسم» پیش گرفته است. این عکاس 27 ساله، پیام‌هایی را ضد خشونت علیه زنان روی بدن‌های برهنه نقاشی می‌کند و از آنها عکس می‌گیرد. البته لیورا سوژه‌های عکاسی را تشویق می‌کند که خود پیامشان را انتخاب کنند. لیورا این پروژه را نوعی «توانمندسازی بی‌واسطه» می‌داند و می‌گوید: «مکالمه با زنانی دارای تجربه‌های متفاوت بسیار لذت‌بخش است. ما چای نوشیدیم و ساعت‌ها حرف زدیم. و حس اینکه می‌توانی به راحتی تجربه‌ات را با دیگری به اشتراک بگذاری بسیار شگفت‌انگیز است.»
لیورا در سال 2010 به آریزونا نقل مکان کرد. او در مصاحبه‌ای می‌گوید: «اولین بار بود که در یک ایالت قرمز (جمهوری‌خواه) زندگی می‌کردم و کنار آمدن با برخی مسائل برایم دشوار بود. مثلا همان زمان لوایحی ارائه شده بودند که حقوق باروری زنان را محدود می‌کردند. من شروع کردم به تماس گرفتن با نمایندگان و امضا کردن پتیشن و هر کار دیگری که از دستم برمی‌آمد.» در ادامه تلاش‌ها، لیورا تصمیم گرفت خشم و کلافگی خود از وضع موجود در آریزونا را از طریق عکاسی ابراز کند.
او در‌این‌باره می‌گوید: «هدفم این بود که خشمگین و عصصبانی بودن تمام‌وقتم را متوقف کنم. هنر بخشی از روش من برای پرداخت احساسات است. پس اولین عکاسی خود را با دو زن که دوستانم بودند آغاز کردم. پشت برهنه‌شان را که رویش نوشته بود «پس حق حیات من چه می‌شود» به دوربین کردند و تصاویر را ثبت کردم. تصاویر را برای سازمان UniteWomen فرستادم و آنها از من خواستند عکس‌های بیشتری بگیرم.» او در وبسایت خود نوشته است: «من یک فمینیستم چون نمی‌توانم در دنیایی زندگی کنم که مرا بر اساس اندام تناسلی‌ام تعریف، محدود و طبقه‌بندی می‌کند. دنیایی که در آن زنان به مثابه شی جنسی انگاشته می‌شوند، فرهنگ تجاوز رواج دارد و این بی‌عدالتی‌ها توسط عمده مردم نادیده گرفته می‌شود.»
بیشتر بخوانید:
آثار لمس‌ها روی بدن انسان باقی می‌ماند
ما این بار سنگین را با خود حمل کنیم
لیورا پیش از عکاسی به طور مفصل با زنان سوژه عکس گفت‌وگو و مشورت می‌کرد، تجربه‌هایشان از خشونت جنسی و جنسیتی و می‌شنید و سپس درباره پیامی که قرار بود روی بدن نقش ببندد به توافق می‌رسیدند. هر کدوم از مدل‌ها پیامی منطبق با تجربه زیسته خود انتخاب کردند. آنچه که به طور عینی تجربه کرده بودند و عمیقا آزارشان داده بود. خشونت خانگی و خانوادگی، خشونت جنسی، محدودیت حقوق باروری، آزار کلامی و روانی و ... . لیورا می‌گوید این موضوع بسیار اهمیت دارد چرا که فرد باید حس کند بدنش برای کاری مورد استفاده قرار می‌گیرد که به آن باور و اعتقاد دارد.
مدل‌های عکاسی از گروه‌های نژادی و ملیتی متنوع هستند و اشکال متنوعی از بدن زنانه را نمایندگی می‌کنند. البته تعدادی مرد هم میان آنها دیده می‌شود. برخی از آنها برای حفاظت از خود در برابر آزارهای مجازی ترجیح داده‌اند چهره‌شان در تصویر نمایان نباشد و برخی دیگر با چهره ظاهر شده‌اند. واکنش‌ها به این مجموعه عکس‌ها عموما مثبت بوده اما لیورا می‌گوید بعضا مورد حمله و نقد هم قرار گرفته است. یکی از انقدها همین بوده که چرا هویت سوژه‌ها مشخص نیست در حالی که این تصمیم به درخواست خود مدل‌ها گرفته شده است.
از جمله پیام‌هایی که روی بدن‌های برهنه تصاویر لیورا نقش بسته می‌توان به این موارد اشاره کرد: «حق تصمیم‌گیری»، «ک بار رضایت به رابطه جنسی به معنای رضایت برای روابط آینده نیست»، «دامن کوتاه به معنی رضایت جنسی نیست»، «مستی برابر با رضایت جنسی نیست»، «لبخند به معنای رضایت نیست»، «تجاوز تجاوز است، بدون هیچ بهانه‌ای»، «لبخند خشونت را پنهان می‌کند»، «حق امنیت»، «عشق نباید دردناک باشد»، «خشونت همیشه ضربه یک مشت نیست»، «حق باروری من به تو مربوط نیست»، «بدن من برای قانونگذاری تو ساخته نشده است»، «سوت نزن! من سگ نیستم» و ... . پیام‌هایی صریح که فرهنگ تجاوز را نشانه رفته و چالش‌های زنان برای به دست آوردن خودمختاری جنسی و جسمی به تصویر می‌کشد.
لورا می‌نویسد: «من به قدرت فمینیسم تقاطع‌باور ایمان دارم. اگرچه هنوز مسیری طولانی برای آموختن پیش رو دارم اما معتقدم اگر منتحد شویم، می‌توانیم تا دوردست‌ها پیش‌روی کنیم. دلم می‌خواهد بتوانم ابعاد متعددی از چالش‌های زنان را در کار هنری‌ام انعکاس بدهم. دوست دارم آدم‌ها خودشان را در عکس‌هایم پیدا کنند. سرکوب و انسان‌زدایی از زنان، همه ما را تحت تاثیر قرار می‌دهد و من عمیقا تمایل دارم این ظلم و بی‌عدالتی را تا جای ممکن بازتاب بدهم. اما ما به خیزشی جمعی نیاز داریم تا به رهبران سیاسی نشان بدهیم که بی‌اعتنایی به مصائب خود را برنمی‌تابیم. ما نمی‌گذاریم دیدگاه‌های شخصی متحجرانه و سوگیرانه آنها به قوانین آسیب‌زا برای زنان تبدیل شود.»
