برای چندین دهه، هنر گرافیتی در کلمبیا، تقریباً به طور انحصاری تحت سلطه مردان بوده است اما زنان گرافیتی‌کار در بوگوتا، پایتخت این کشور، تلاش می‌کنند تا با کشیدن نقاشی‌های دیواری به ویژه در ناامن‌ترین مکان‌های شهر که زنان در آن اذیت و آزار جنسی دیده‌اند، موضوع امنیت زنان در فضاهای عمومی را برجسته کنند و قدمی برای بهبود وضعیت زنان بردارند.
در سال‌های اخیر خشونت علیه زنان در کلمبیا بسیار گسترده بوده است. طبق گزارشی که تابستان سال ۲۰۱۸ منتشر شد، بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۵، هر ساعت ۱۶ زن قربانی خشونت جنسی شده‌اند.
بعضی از زنان این کشور بعد از توافقنامه صلح بین دولت کلمبیا و نیروهای مسلح انقلابی (FARC) که به ۵۰ سال درگیری مسلحانه داخلی پایان داد، برای بازیابی نقششان در جامعه تلاش می‌کنند و از نقاشی‌های دیواری برای به چالش کشیدن کلیشه‌های مربوط به جنسیت، نژاد، خشونت جنسی و سایر موارد، استفاده می‌کنند.
«ورا» یکی از این زنان، در گفت‌وگو با VICE IMPACT می‌گوید: «من به تصویر کشیدن زنان در خیابان را به عنوان راهی برای بازیابی فضای بصری انتخاب کرده‌ام. دهه‌هاست که تصویر زنان توسط شرکت‌های تبلیغاتی صرفا برای افزایش فروش در تبلیغات و استفاده ابزاری مورد استفاده قرار گرفته است. این استفاده ابزاری از بدن زنان، برآمده از یک دیدگاه مردسالارانه است که به ابتذال ناشی از سرمایه‌داری تن داده و من این موضوع را نمی‌پذیرم؛ به همین دلیل زنان را در شهر نقاشی می‌کنم. زنان بزرگی که معرف عرفان، طبیعت، احساس و غیره هستند و این تصاویر جنبه تبلیغاتی برای افزایش فروش ندارند.»
«باستاردیلا»، یکی دیگر از این زنان گرافیتی‌کار می گوید: «فقر، خشونت و مسائل مربوط به زنان موضوعاتی از هم جدا نیستند و اهمیتی کمتر از تغییرات آب و هوایی، مهاجرت و مسائل بومی و آموزشی ندارند. به نظر من این مهم است که نقاط اشتراک همه این موضوعات را بیابیم. من به دنبال شباهت‌ها می‌گردم و سعی می‌کنم صدای مردم را با صدای خودم ترکیب کنم.»
«ناندی» درباره واکنش مردم هنگام دیدن گرافیتی‌های آنها بر دیوارهای شهر، می‌گوید: «۸۵ درصد مردم آنها را دوست دارند و از دیدن تصویر زنان در خیابان شگفت‌زده می‌شوند.»
برای ناندی سخت‌ترین گرافیتی‌ای که تا به حال کشیده، مربوط به جشنواره‌ای است که در مانیزالس برگزار شد؛ «موضوعی که آن را تجربه کرده بودم و تقبیح آن برایم موضوعی جدی بود: آزار جنسی.»
ناندی ادامه می‌دهد: «گرافیتی هنری عمومی است و همواره از مردم دفاع می‌کند. راهی است برای اینکه بگویید: من اینجا هستم و اینگونه فکر می‌کنم. هرچند بقیه می‌خواهند صدای شما را خفه کنند. گرافیتی، مقاومت است. راهی است برای دفاع از فردیت و مشارکت جمعی شما.»
ناندی می‌گوید همواره به مبارزه ادامه خواهد داد؛ «من از صمیم قلب آرزو می‌کنم که آمار زن‌کشی پایین بیاید و به جایی برسیم که شما را به خاطر زن بودن، نکشند. همچنین امیدوارم خواهرانگی بیشتری بین ما به وجود بیاید و بسیاری از زنان تشویق شوند که این هنر خیابانی را تجربه کنند.»
