دیده‌بان آزار: در نیمه‌های شب ۲۱ می سال ۲۰۱۶، دختری ۱۶ ساله در یک مهمانی در محله‌ زاغه‌نشین ریودوژانیرو مورد تجاوز گروهی قرار گرفت. متجاوزان به دختر مواد مخدر دادند، او را به خانه‌ای خرابه بردند، به مدت دو روز مورد خشونت جنسی قرار دادند و از او فیلم‌برداری کردند. دختر گزارشی به پلیس نداد تا اینکه متجاوزان فیلم‌ها را منتشر کردند. مامور پلیس در بازجویی‌ها سوال‌هایی نامربوط از او پرسید. از جمله اینکه: «آیا به طور معمول سکس گروهی انجام می‌دهی؟» پس از این پرسش وکیل دختر نوجوان درخواست برکناری این پلیس را از بررسی پرونده کرد و یک پلیس زن مسیٔولیت پیگیری پرونده را عهده‌دار شد. دختر نوجوان در مصاحبه‌ای گفت که پلیس ابتدا طوری با او برخورد کرده که انگار او مقصر تجاوز بوده است. 

در طی دوران تحقیقات، دختر از قاچاقچیان مواد مخدر، تهدید جانی دریافت می‌کرد تا جایی که مجبور شد به همراه خانواده محل زندگی را ترک کند. متجاوزان بابت تجاوز و انتشار فیلم‌ها تحت تعقیب قضایی گرفتند و دو نفر از آنها بازداشت شدند. خبر این تجاوز گروهی برزیل را تکان داد. اگرچه عده‌ زیادی دختر را بابت شرکت در مهمانی‌ای در آن محله تحت کنترل قاچاقچیان مواد مخدر مقصر می‌دانستند، زنان و فمینیست‌های برزیلی در نقاط مختلف کشور تجمع و حرکت‌های اعتراضی به راه انداختند و به خیابان آمدند و بازتولید فرهنگ تجاوز توسط سیاستمداران، پلیس و رسانه‌ها را محکوم کردند. یکی از این حرکات اعتراضی، چیدمانی در ساحل کوپاگابانا بود. در این چیدمان، تصاویری بزرگ از زنانی که با کف دست، مهر قرمز سکوت بر لبانشان زده شده به نمایش گذاشته شده است. هم‌چنین ۴۲۰ لباس زیر زنانه روی شن‌ چیده شده که آمار تجاوز در طی هر ۷۲ ساعت در برزیل را تداعی می‌کند. 

در گذشته، قانون مجازات مصوب سال ۱۸۳۰ و هم‌چنین قانون مصوب سال ۱۸۹۰، برای تجاوز به «زنان عفیف» و «زنان هرزه» مجازاتی متفاوت تعیین کرده بود. در واقع قانون به طور رسمی فعالیت جنسی پیشین زن را مبنای تخفیف در مجازات قرار می‌داد. در قانون مصوب سال ۱۹۴۰، این موارد اصلاح شد اما پرونده مذکور نشان داد که هم‌چنان درک حقوقی و فرهنگی نسبت به اینکه چه کسی می‌تواند مورد تجاوز قرار بگیرد و چه عملی تجاوز محسوب می‌شود بر مبنای قربانی‌نکوهی است.