«خواندن عددی چون ۶۹۵۶ به تنهایی، هیچوقت به اندازه دیدن این عدد در یک حجم واقعی تاثیرگذار نیست.»
این جمله را هنرمند اجرا و چیدمان، «لوزین هیل»، در مورد پرفورمنسش با نام «خویشاوند مادری» می‌گوید.هیل پارچه‌ای ابریشمین را به شش‌هزار و ۹۵۶ تکه تقسیم کرده و با استفاده از رنگ مخصوصی که توسط زنان بومی آمریکای جنوبی استفاده می‌شود به رنگ قرمز درآورده است.

از این پارچه‌ها شنلی سه لایه دوخته شده که هیل در اجرا بر تن دارد و رقم تکه‌های پارچه اشاره به تعداد زنان بومی آمریکاست که در طول سال از طرف مردان عموما سفیدپوست مورد آزار جنسی قرار می‌گیرند. تنها شانزده درصد از این آزارها رسما گزارش می‌شوند. سه لایه بودن این پوشش نیز بر این آمار تاکید می‌کند که زنان بومی آمریکا سه برابر بیشتر از دیگر زنان در معرض آزار و اذیت جنسی هستند.

هیل می‌گوید که «خویشاوند مادری» به دو چیز اشاره دارد؛ تمجید ریشه‌های فرهنگ بومی در آمریکا و نقد ساختار مردسالارانه. از همین‌رو این اجرا نه فقط با طراحی شنلی نمادین، بلکه با حرکتِ هنرمند معنا پیدا می‌کند. حرکتی که از روی زمین و به فرم توده‌ای بی‌شکل آغاز می‌شود و با ایستادن، حرکت کردن و سربرآوردن زنی از میان پارچه‌های سرخ ادامه می‌یابد. لایه زیرین و نازک‌ترِ این پوشش که در انتهای اجرا بر تن هنرمند است نشانیست از حشره کوچک کاکتوس. حشره‌ای ماده که در مکزیک یافت می‌شود و به هنگام خطر برای راندن مهاجم رنگی سرخ پخش می‌کند؛ همان رنگی که برای پارچه‌های این اجرا از آن استفاده شده است.

قدرت محافظت زنان از یکدیگر و توانمندسازی به کمک همبستگی پیام‌هایی هستند که «لوزین هیل» در «خویشاوند مادری» به زیبایی به نمایش گذاشته است. نام این اجرا ادای دینی است به زنانی در خانواده مادری هیل و همکارش «اشلی هالند». هردو هنرمند در مسیر این اجرا از مادران، مادربزرگ‌ها، خاله‌زاده‌ها و دخترانشان به عنوان الهام‌بخش‌ترین نمادهای حمایت و همبستگی زنانه در زندگیشان یاد کرده‌اند.