پاییز سال 1977 ترس و وحشت تمام لس‌آنجلس را فرا گرفته بود. در عرض یک ماه، هشت مورد تجاوز و قتل زنان جوان گزارش شده بود و پلیس نتوانسته بود هیچ ردی از قاتل و متجاوز سریالی پیدا کند. در اعتراض به پوشش ناکافی و نامناسب رسانه‌ها از این جنایت، هنرمندان آمریکایی، «سوزان لِیسی» و «لزلی لبوویتز»، اجرایی ترتیب دادند که توسط آن توجه عموم را به مساله خشونت علیه زنان جلب کنند.
در این اجرا که «سوگوار و خشمگین» نام دارد، ده زن با لباس‌های سیاه‌رنگی که در قرن نوزدهم میلادی برای سوگواری پوشیده می‌شده از ماشین نعش‌کشی پیاده می‌شوند، تک به تک با جمله‌هایی همبستگی خود با تمام زنان خشونت‌دیده را اعلام می‌کنند و سپس زنی سرخ‌پوش با انداختن پارچه‌ای قرمزرنگ بر شانه‌های آن‌ها سوگشان را به شکلی نمادین با خشم از این بی‌عدالتی پیوند می‌زند. در پایانِ هر بیانیه، شصت زن دیگر که دور آن‌ها حلقه زده‌اند یکصدا فریاد می‌زنند: «به یاد خواهرانمان، مبارزه می‌کنیم».
هدف لِیسی و لبوویتز از این اجرا، به چالش کشیدن نگاه کلیشه‌ای عمومی به تجاوز است. «سوگوار و خشمگین» نقدی فمنیستی است بر سرزنش قربانی و غیرقابل‌اجتناب فرض کردن خشونت‌های جنسی. قاتلین این پرونده سه قربانی اول خود را از میان کارگران جنسی زیر بیست سال انتخاب کرده بودند و همین موضوع باعث شده بود رسانه‌ها و حتی پلیس، قتل این زنان را تاسف‌برانگیز اما عادی انعکاس دهند. زمانی توجه عموم به این فاجعه جلب شد که مشخص شد قربانیان بعدی از میان دختران دبیرستانی معمولی هستند، نوجوانانی که در راه مدرسه توسط دو مرد ناشناس که خود را پلیس معرفی می‌کردند ربوده می‌شدند.
اجرای این هنرمندان در زمانی انجام شد که جنایتکاران هنوز دستگیر نشده بودند، و رویکرد لیسی، لبوویتز و همکارانشان جرقه‌ای بزرگ و موثر در پیگیری جدی‌تر این پرونده و اهمیت دادن به جان تمامی زنان شد. پوشش رسانه‌ای گسترده از «سوگوار و خشمگین»، گروه‌های مختلفی از فعالین حقوق زنان را ترغیب به اعلام موضع در مقابل بی‌توجهی نهادهای قدرت به امنیت و جان زنان کرد. موجی که باعث اتفاقاتی همچون برگزاری کلاس‌های عمومی دفاع شخصی توسط دولت در برخی ایالت‌های آمریکا شد. آهنگ «مقابله کن!» که «هالی نیر»، خواننده و اکتیویست در این گردهمایی به اجرا گذاشت، هنوز بعد از گذشت بیش از چهل سال الهام‌بخش زنان برای حمایت از یکدیگر است.
