"من هرگز نخواستم" پروژه و تعهدی بلندمدت است برای پایان دادن به سرزنش خشونت‌دیدگان و متهم‌انگاری آزاردیدگان. برای مقابله با تمامی نگرش‌هایی که در طول تاریخ خشونت‌های جنسی را بر اساس شرایط جغرافیایی، فضاها و هویت‌ها توجیه و عادی‌سازی کرده‌اند. این پروژه از سال ۲۰۰۴ در هند، به همت شهروندان و "قهرمانان عمل" ادامه یافته است. مردم لباس‌هایی که هنگام تجربه خشونت جنسی به تن داشته‌اند را تحویل می‌دهند که به نمایش گذاشته شوند. لباس‌ها، حافظه و خاطره ما هستند. صدا و شاهد ما. این لباس‌ها از طریق فرآیندهای متعددی از جمله فعالیت‌های خیابانی، فعالیت‌های دانشگاهی، برگزاری نمایشگاه‌ها و کارگاه‌های آموزشی گردآوری شده‌اند. هر کدام از این لباس‌ها حاوی یک پیام روشن است: فرقی نمی‌کند چه به تن دارم، من نمی‌خواهم که مورد آزار و خشونت قرار بگیرم. پوشش ما هر چه باشد، احساس امنیت حق تمامی شهروندان است. در ایران تبلیغات رسمی و ایدئولوژیک حجاب اجباری، اعم از بیلبوردهای حاوی پیام‌های جنسیت‌زده، صدا و سیما و غیره، دائما نوع خاصی از پوشش را به عنوان الگوی برتر معرفی می‌کند و زنانی که از این الگو تخطی می‌کنند را سرزنش و محق دست‌درازی و خشونت جنسی می‌داند. جامعه ایرانی نیز با متهم‌انگاری زنان، آگاهانه و ناآگاهانه با این تبلیغات همدست می‌شود. شرم و سکوت را کنار بگذاریم و در مقابل این نگرش بایستیم.
