شرح واقعه: بر حسب موقعیت تحصیلی و کاری با آدم های سرشناسی حشر و نشر داشتم. استادی داشتم که از ابتدای دوران تحصیل شاگردش بودم و حتی بعد از فارغ التحصیلی رفت و آمد خانوادگی داشتیم. همسرم نیز شاگرد او بود. میدونستم که استاد من را خیلی دوست دارد و برای من هم استادی بسیار قابل احترام و دوست داشتنی بود. گه گاه شنیده بودم که با برخی شاگردانش رابطه جنسی دارد اما باور نمیکردم. به شدت آدم موجهه ای به نظر میرسد. در حوزه فلسفه اخلاق قلم میزد و سخنرانی میکرد. مدتی بعد از من خواست که من را در منزلم زمانی که تنها هستم ملاقات کنه. به هیچ عنوان از نیت اش باخبر نبودم. پیش میامد که هر از گاهی به حسب کار و موضوع تحقیقی تنها ملاقات کنیم. اون روز غذا خوردیم و صحبت کردیم. تا اینکه به من نزدیک شد و بدون اینکه هیچ مکالمه شفاهی و غیرشفاهی شکل بگیره٬ صورتش را به من نزدیک کرد زبانش را در دهنم حس کردم و دستش را روی سینه هام. به قدری چندش آور بود و شکه کننده که یخ زده بودم. به خودم اومدم و دست و صورتش را پس زدم. حالم خیلی بد بود فقط میخواستم از خونم بره بیرون. بهش گفتم برای من شما حکم استاد و سن پدرم را داری و نمیخوام هیچ وقت هیچ ارتباط دیگه ای خارج از این حریم شکل بگیره. عذرخواهی کرد و رفت. حس بدی داشتم. ناخودآگاه خودم را مقصر میدونستم به خاطر ساده لوحیم. روز بعد راجع بهش با دوست از فعالین اجتماعی حوزه زنان صحبت کردم٬ و اون دوست بهم گفت که شاید استادت چیزی زده بوده… این نحوه برخورد باعث شد در باب این موضوع سکوت کنم٬ علرغم اینکه نیاز داشتم راجع به این موضوع حرف بزنم. اوج انتخابات بود و این آدم نقش مهمی در شرایط سیاسی اون زمان داشت و نمی خواستم این موضوع با موضوع انتخابات و سواستفاده های احتمالی دیگه خلط بشه… نمیدونستم باید چیکار کنم. زمانی باز هم را دیدیم و از من عذرخواهی کرد. اما تاثیر اون تعرض عمیقتر از اونی بود که با عذرخواهی درمان بشه. حرف نزدن از این موضوع خودش باری روی دوش بود که هنوز سنگینیش را بعد از همه این سالها هنوز حس میکنم. ایکاش میشد این حرفها را پیش از این زد. چه روزهایی از زندگی ما به خاطر سکوت در برابر تجربه تجاوز و تعرض به روزهای تلخ زندگی تبدیل شد و چقدر انرژی و زمان از ما گرفت تا کمی از اون زخمها درمان بشه. که هنوز هم اثرش را میتونیم توی زندگی روزمره حس کنیم...