شرح واقعه: هنرستانی بودن و با مانتوی مدرسه داشتم برمیگشتم. انتهای خیابان یک کوچه بن بست است که خانه ی ما ته آن بود.یک موتوری ته کوچه درست در زمانی ذستم روی زنگ خونه بود (و مامانم چون فکر میکرد اومدن ماهواره هارو جمع کنن از شدت زنگ زدن های من در رو باز نمیکرد!) اون اقا کارهای زننده ای کرد و با کلاهش شماره پلاکش رو پوشونده بود . روز بعد به باجه پلیس سر حبیب الهی مراجعه مردم و راستش نگاه های سربازی که باهاش حرف میزدم از اون موتوری بدتر بود . ما خونمون رو عوض کردیم و من تا چند ماه با خودم توی جیب چاقو میبردم و با اینکه حرات استفاده نداشتم از شدت ترس اونقدر فشارش میدادم که دستهام زخم میشد ...من تا مدت ها حتی توی ایستگاه اتوبوس هم میترسیدم وایسم