شرح واقعه: مرده کنار همسرش پیاده روی میکرد، با نیشخند و تمسخر بهم گفت چی شده؟ انقلاب شده؟ اینجا لس آنجلسه؟ آزادی اومده؟ بهش گفتم پیش زنت هم از متلک گفتن دست نمیکشی؟ تا برگشتم برم سه نفر دیگه هم با سوتای معنادار همون حرفارو تکرار کردن فقط چون شالم روی شونه هام بود.. اگر همراه نیستن ای کاش دهنشون رو ببندن، متلک هم آزاره، همیشه اضطراب دارم بیرون از خونه، با هر لباسی، از مزدور حکومتی و مامور گشت تا مخالفهای همین نظامی که حجابو اجباری کرده، بله حتی همونا، تا مغازه دار و رهگذر و چرنده و پرنده منتظرن یه انسان مونث ببینن که در حد توانشون یه آزاری بهش برسونن. این چیزا با صرفا "رفتن آخوندا" درست نمیشه. ما جنبش زنان لازم داریم وگرنه هر حکومتی بیاد و بره دست به دست و برخاسته از همین جامعه ی جنسیت زده خواهد بود. امیدم به آدمهای این سرزمینو دارم از دست میدم. بدن ما چه چیز عجیب و وحشتناکی داره که در هر شرایطی باید روش کامنت بدن؟ چرا نمیذارن یه نفس از سر آسودگی بکشیم و نگران هجوم نباشیم؟ فکر کنم اگه توی حیات وحش برم زندگی کنم آسوده ترم تا بین این آدمها