برای «ایتزل اشناسِ» 31 ساله، یک رقاص حرفه‌ای در مکزیکو سیتی، اعلام کردن حقیقت برای مردم، سیاستی برای محافظت کردن از خود بود. او باور داشت اگر نقشه‌اش کار کند، یک روشنفکر معروف جهانی که ارتباطاتی با دولت مکزیک و غول‌های رسانه‌ای دارد، به عنوان یک آزارگر جنسی شناخته می‌شود و اشناس می‌تواند از او و دوستانش در امان باشد. مخصوصا اگر دنیا این موضوع را می‌دید و مخصوصا اگر زنان دیگر هم جلو می‌آمدند.

او در روز 15 فوریه 2021، در یوتیوب ویدیویی تقریبا هفت دقیقه‌ای منتشر کرد و این مرد را به شدت مورد انتقاد قرار داد. او به زبان اسپانیایی گفت: «معلوم شده که وقتی من هنوز به دنیا نیامده بودم تو شروع به خشونت علیه زنان و بعد هم با ترساندنشان آن‌ها را وادار به سکوت کردی. تو یک احمق بدبختی که باید از ما بترسی. چون مطمئنم بسیاری از زنان دیگر هم به این اتهامات خواهند افزود.»

 از آن زمان بیشتر از 36 زن اتهامات خود علیه «آندرس روئمر» را به طور علنی اعلام کرده‌اند و او در فضای مجازی و رسانه‌ها با اتهاماتی مثل آزار جنسی، سو‌ءاستفاده جنسی و تجاوز روبرو شده است. فرماندار مکزیکوسیتی در روز 24 می تایید کرد که حداقل شش مورد از این اتهامات به دفتر دادستانی مکزیکو سیتی اعلام شده است. در فوریه، یونسکو عنوان «سفیر حسن نیت» را که به روئمر اعطا کرده بود، پس گرفت و دانشگاه کلمبیا هم ارتباطات کاری‌اش را با او قطع کرد.

با وجود گزارشاتی که می‌گفت رومئر به اسرائیل رفته است، یک قاضی در پنج می، حکم بازداشت او به دلیل تجاوز را صادر کرد و دارایی‌هایش هم همان روز مسدود شد. در روز 21 می، دادستان کل مکزیکوسیتی اعلام کرد که دومین حکم بازداشت روئمر هم صادر شده است و دفتر دادستان در حال ارائه درخواستی برای استردادش از اسرائیل است. اما روئمر اتهامات را رد کرد و در بیانیه‌ای به رادیو «فرمولا» گفت: «من هیچوقت هیچ زنی را مورد تجاوز، تعرض، تهدید یا نوع دیگری از خشونت قرار نداده‌ام.»

«ماریا اسشرر»، روزنامه‌نگاری است که سال‌ها پیش و زمانی که به قول او ماجرا یک «راز باز» بود، شایعات مربوط به آزارهای روئمر را بررسی می‌کرد. او می‌گوید که ویدیوی ایتزل اشناس همه چیز را تغییر داد. اتهامات وارد شده به روئمر از نظر نوع و ابعاد قابل مقایسه با اتهامات هاروی واینستاین است. مانند هاروی، قدرت، جایگاه روئمر و دوستی‌اش با «ویسنته فاکس»، رییس‌جمهور قبلی مکزیک و میلیاردری به نام «ریکاردو سالیناس پلیگو» که هر دو شاهدهای ازدواجش در سال 2018 بودند، باعث شدند تا بازماندگان او سکوت کنند. او همچنین از سیستم قضایی‌ای که عملا افراد را از مجازات معاف می‌کرد، سود برد.

براساس یک مطالعه، تنها پنج درصد از اتهامات آزار جنسی یا تجاوز در مکزیک با حکم قضایی به پایان می‌رسند. «ویریدیانا والگانون»، وکیل در موسسه حقوق زنان «اکویس» در مکزیک، می‌گوید: «دریافت یک مدرک اثبات‌کننده جرم مثل ویدیو، مدرکی پزشکی یا چیزی که خشونت را اثبات کند، کار سختی است. شما با دستگاه عدالت ماشینی ناشی از پدرسالاری مواجه می‌شوید و به عنوان یک زن بازمانده، هربار حرفتان مورد شک و تردید قرار می‌گیرد.»

برای سال‌ها افراد آزاردیده از روئمر، پشت دیوار سکوتی که مردان، به ویژه مردان دارای قدرت را محافظت می‌کند، ماندند. این اتفاق در کشوری رخ داد که در آن نه فمینیسم و نه جنبش علیه خشونت جنسی به یک مساله اصلی تبدیل نشده است. اتهاماتی که علیه اشناس مطرح شده بود، توسط بعضی از جریان‌ها تقویت و وارد فضای مجازی شد تا جامعه‌ای از قربانیان ایزوله شده تشکیل شود. حالا، یک زخم باز به یک رسوایی سیاسی بین‌المللی تبدیل شده است.

آغاز ماجرا برای پایان کار روئمر، با یک پروژه عظیم شروع شد؛ «La Ciudad de las Ideas» که در زبان انگلیسی به فستیوال ذهن‌های درخشان معروف است. این فستیوال شبیه برنامه‌های «TED» است و از سال 2008 هر سال در «پوئبلا» مکزیک برگزار می‌شود. (در سال 2020 فستیوال بخاطر کووید-19 در ماه دسامبر برگزار شد). در این فستیوال برای چهار روز چند نفر از متفکران نوآور جهان، از جمله «میچیو کاکو»، «کریستوفر هیچنز»، «ورنر هرتزوگ» و «آلن دو باتن» درباره ایده‌های مختلف مقابل هزاران مخاطب مناظره کردند. این برنامه به یک معیار مهم فرهنگی تبدیل شده است که از طریق آن از سال 2007، پوئبلا 17 میلیون دلار درآمد داشته است. روئمر، موسس و سرپرست این جشنواره و هنگام برگزاری برنامه، دائما در حال رفت‌وآمد است. او چهره واقعی جشنواره است؛ در فیلم تبلیغاتی سه دقیقه‌ای برنامه در سال 2020، روئمر حداقل 17 بار ظاهر می‌شود.

 

 

اشناس، در ویدیوی گفت‌وگو با «تایم»، روایتش از برخوردهایش با روئمر را توضیح داده؛ موضوعی که مورد  اعتراض شدید روئمر قرار گرفته است. همانطور که او توصیف می‌کند، آن‌ها برای اولین بار در سال 2019 پشت صحنه جشنواره با هم آشنا شدند. در آنجا میلیاردری به اسم «گروپو سالیناس»، دوست رومئر که اسپانسر فستیوال است، پیشنهاد داد که کاناپه (نوعی غذای فینگر فود) بخورند و شرابی بنوشند. پدر اشناس، معمار و داور فدراسیون قایق‌رانی مکزیک است. فدراسیونی متشکل از برخی از ثروتمندترین شهروندان مکزیک. این دنیا، دنیای آشنایی برای اشناس بود. اشناس و روئمر با اصرار آشنایان مشترکشان، برای همکاری احتمالی هنری برای جشنواره سال بعد شماره تلفن‌هایشان را رد وبدل و یک قرار ملاقات برای ماه بعد تعیین کردند.

براساس صحبت‌های اشناس، اینجا جایی است که روئمر رفتار عجیبی می‌کند. او قرار ملاقات را در لحظه آخر از رستوران به جایی دیگر تغییر می‌دهد و نمی‌گوید که این محل جدید، خانه‌اش است. بعد از این که اشناس وارد خانه سنگی بزرگی در مکزیکو سیتی می‌شود، یک کارگر خانگی او را به اتاقی می‌برد که کارکردش چیزی بین کتابخانه، تئاتر و سالن استراحت است. بعد از این که روئمر وارد می‌شود، چیزی که اشناس انتظار داشت یک قرار کاری باشد به وضعیت مضحکی تبدیل می‌شود. روئمر بی‌وقفه مزاحم حرف‌هایش می‌شود و درباره خصوصیات بدن او نظر می‌دهد. می‌گوید که چقدر به نظرش اشناس جذاب است و از آرزویش برای ازدواج با یک رقاص می‌گوید. اشناس می‌گوید روئمر پاهایش را لمس و شروع به خود ارضایی کرد و به او پول داد تا دفعه بعدی لباس‌های گران قیمت‌تری بپوشد. در این زمان اشناس ترکیبی از شوک و احساس دافعه را حس کرد.

 

"برای من واضح بود... من هنوز نمی‌دانستم قرار است چه کاری انجام دهم، اما می‌دانستم کاری انجام خواهم داد."

هنگامی که روئمر اجازه داد تا او از خانه خارج شود، اشناس با عصبانیت سوار موتور سیکلتش شد. او در مدیریت کردن شرایط ناخواسته‌ای که مردان برایش به وجود می‌آورند، مهارت خوبی داشت. او می‌گوید: «من در دنیای رقص بزرگ شده‌ام. جایی که وقتی 10 یا 15 سال داشتید طراحان رقص به شما می‌گفتند تا زمانی که تجربه جنسی خاصی نداشته باشید، یک هنرمند نیستید.»

اما چیزی درباره گستاخی روئمر و شکی قوی نسبت به این که رفتار او، اولین و بدترین رفتارش نبوده، باعث شد تا کاری کند. اشناس می‌گوید: «برای من واضح بود. می‌دانستم که او یک متجاوز لعنتی است. نمی‌دانستم می‌خواهم چه کار کنم، اما می‌دانستم کاری انجام خواهم داد.»

بخاطر اینکه «گروپو سالیناس»، اسپانسر فستیوال «ذهن‌های درخشان» بود و روئمر برنامه خود را در شبکه این شرکت راه انداخته بود، به نظر منطقی می‌رسید که اشناس به آنجا ضربه بزند. او به یکی از دوستان پدرش اتفاقی را که رخ داده بود، توضیح داد و از او خواست که این ماجرا را علنی کند. اما با شیوع پاندمی کرونا در مکزیک در مارس 2020، شکایتش عقب افتاد. اما او پافشاری کرد تا این که نهایتا در نوامبر 2020، واحد جنسیت شرکت، -دفتری که یک سال قبل برای گزارش آزار جنسی ساخته شده بود- موافقت کرد تا پرونده‌ای در این باره تشکیل دهد. اشناس می‌گوید هنگام جلسه حضوری در دسامبر سال 2020، مدیر واحد جنسیت، روئمر را به عنوان یک «متجاوز سریالی» توصیف کرده است، اما گفته چون اشناس کارمند «گروپو سالیانس» نیست، آن‌ها نمی‌توانند اقدامات قانونی انجام دهند. مدیر واحد جنسیت در این رابطه نظری به «تایم» نداد و مدیر استراتژی تحریریه این شرکت گفت که با وجود اینکه واحد جنسیت از پرونده اشناس آگاه شده اما این موضوع مورد بررسی قرار نگرفته است.

به همین دلیل اشناس به دنبال راهی بیرون از شرکت گشت. او به گروهی از فمینیست‌ها و روزنامه‌نگاران متحد مکزیکی (PUM) روی آورد. این گروه جنبش Me Too را در سال 2019 در رسانه‎‌های مکزیک رهبری کردند. او ناامید شده بود اما زمانی که این گروه اعلام کرد نام روئمر را در فهرست اتهامات در توییتر منتشر کرده‌اند، عزم او برای پیگیری دوباره به او بازگشت. تنها سه مورد از 242 اتهامی که PUM در جریان جنبش Me Too منتشر کرد، مربوط به این موضوع بود. در این توییت‌ها اسم فرد متجاوز نیامده بود اما اشناس با خواندن آن‌ها متعجب شده بود که چقدر این‌ها شبیه تجربه خودش بودند؛ یک قرار کاری در فضای عمومی که در لحظه آخر به خانه روئمر تغییر مکان می‌دهد و قول‌هایش درباره نحوه شروع کار افراد. اشناس وقتی شنید که زنی ادعا کرده در سال 2017، روئمر به او تجاوز کرده است، قلبش شکسته شد. او می‌گوید: «اگر داستان‌های قبلی Me Too را نمی‌خواندم و نمی‌دیدم که دقیقا همین اتفاق قبلا هم رخ داده است، احتمالا داستان خودم را کوچک‌تر و بی‌اعتبارتر محسوب می‌کردم.» PUM به اشناس توصیه کرد تا به عنوان چهارمین فرد اتهامش را بنویسد. او اما قصد داشت یک فیلم ضبط و آن را در ماه فوریه منتشر کند: «می‌خواستم که برای 8 مارس این ویدیو مانند یک بمب لعنتی بزرگ باشد.»

تظاهرات روز جهانی زنان درسال 2020 در مکزیکوسیتی، یکی از بزرگترین تظاهرات‌های جهانی مربوط به این روز و بزرگترین تظاهرات از هر نوعی در مکزیک در گذشته نزدیک بود. در سال‌های اخیر، جنبش حقوق زنان با محوریت مقابله با زن‌کشی در مواجهه با بی‌عملی دولت، با سرعت زیادی در مکزیک رشد کرده است و اشناس دوست داشت از این جنبش سود ببرد.

در 9 فوریه، او پستی در فیسبوک منتشر کرد و نوشت: «سال گذشته من آندرس ایساک روئمر اسلومیانسکی را به عنوان یک آزارگر متهم کردم.» دو روز بعد او پیامی در واتس‌اپ از زنی به اسم «لیدیا کاماچو» دریافت کرد. او دوست روئمر بود و می‌خواست صحبت کند. آن‌ها چندین بار با هم ملاقات کردند و کاماچو درخواست روئمر مبنی بر ملاقات رودررو را به اشناس ارائه داد. در صبح روز 14 فوریه، اشناس و روئمر با حضور دو شاهد، کاماچو و خاویر کنتراس، طراح رقص و دوست اشناس، در یک کافه ملاقات کردند. اشناس متنی را که قصد داشت در ویدیو بخواند، برای روئمر خواند. اشناس همان لباس آبی را که در اولین ملاقاتشان پوشیده بود، به تن داشت. کنتراس، شاهد اشناس، می‌گوید که روئمر درخواست کرد که ویدیو منتشر نشود و سعی کرد که او را از این کار منصرف کند. استدلال او این بود که ممکن است «برای یک اتفاق روایت‌های مختلفی وجود داشته باشد.» برای این کار هم سعی کرد فیلم 1950 «راشومون» را مثال بزند که روایت‌های مختلف یک حقیقت ثابت را زیر سوال می‌برند. بعد روئمر چند کتاب به اشناس داد که نام یکی از آن‌ها «زندگی رمزآلود مردان و زنان» بود.

توصیف روئمر از دیدار با اشناس کاملا متفاوت است. بعدها او در توییتی نوشت که «جدا» اتهام مربوط به آزار را رد می‌کند و در روز 14 فوریه او و اشناس باهم صحبت کرده‌اند تا این مسئله حل شود.

برای اشناس چیزی حل نشده بود؛ او بعد از پایان جلسه با روئمر به خانه دوست و همکار قدیمی‌اش «ریکاردو انسیناس» رفت و از او خواست که دوربین را آورده و شروع به فیلمبرداری کند. اشناس با صدایی خشمگین اما محکم، همان متنی را که برای روئمر هم خوانده بود، خواند. او می‌گوید آن زمان این احساس را داشت که در حال خواندن متن برای روئمر است. روز بعد ویدیو را منتشر کرد و پیام‌ها یکی پس از دیگری از راه رسیدند.

 زنانی از مکزیک و سان‌فرانسیسکو تا نیویورک با او از طریق فیسبوک و اینستاگرام ارتباط گرفتند. تجربیات آن‌ها هم اکثرا شامل بدرفتاری‌های روئمر می‌شود. آن‌ها شماره تماس‌های یک دیگر را گرفتند تا با هم ارتباط داشته باشند. اشناس می‌گوید: «من از تماس‌های دو ساعته در آخر شب صحبت می‌کنم که پر از گریه و تخلیه احساسات بود.» حدود یک ماه و نیم، حدود 80 تماس با اشناس برقرار شد. بیشتر این افراد صرفا می‌خواستند که صحبت کنند و نسبت به مطرح کردن تجربه‌شان به صورت علنی مطمئن نبودند. اما تعداد کمی مثل «تالیا مارگولیس»، آماده این کار بودند.

 

مارگولیس، یک مدیر ارتباطات 32 ساله، می‌گوید در سال 2009 با روئمر ملاقات کرده است. او در یک مرکز اجتماعی یهودیان یک داوطلب بود و روی پروژه‌ای برای اهدای بورسیه تحصیلی به نوجوانانی که در فستیوال ذهن‌های درخشان شرکت می‌کردند، کار می‌کرد. او روئمر را چند روز بعد از این که در دفترش دیده بود، هنگامی که با دوستش قدم می‌زد در کافه‌ای دید و پیشش رفت تا سلام کند. بعد از یک صحبت کوتاه، روئمر به او پیشنهاد داد که برای مصاحبه‌ای درباره یک موقعیت شغلی در فستیوال به خانه‌اش بیاید. مارگولیس فکر کرد که این یک فرصت طلایی است و پیشنهادش را قبول کرد. این موضوع که قرار ملاقات در خانه روئمر بود، نگرانش نکرد. روئمر یک عضو قابل اعتماد جامعه یهودیان بود و نسبت به او احساس امنیت داشت. در روز ملاقات، مارگولیس روی صندلی نشست و روئمر از مطالعاتش پرسید و درباره فستیوال توضیح داد. بعد آنطور که او به یاد دارد، ناگهان روئمر از سینه‌هایش تعریف کرد و بعد پرسید که آیا اندام جنسی‌اش اصلاح شده است یا نه. مارگولیس زودتر جلسه را تمام و درحالیکه بسیار احساس تحقیر می‌کرد، آنجا را ترک کرد و دیگر هیچوقت چیزی درباره آن موقعیت شغلی نشنید.

در سال 2019، با راه افتادن جنبش Me Too مارگولیس تصمیم گرفت تا تجربه‌اش را به طور عمومی به اشتراک بگذارد و با ماریا اسشرر ارتباط گرفت. برای این کار یک ساعت با اسشرر مصاحبه کرد، اما بعد از آن که یک زن دیگر از تصمیمش برای علنی کردن تجربه‌اش پشیمان شد، اسشرر مجبور شد تا پروژه‌اش را لغو کند. مارگولیس بدون هیچ راهی پیش رو باقی مانده بود تا این که در 15 فوریه ویدیوی اشناس را دید و با او ارتباط برقرار کرد و بعد تصمیم گرفتند که کاری انجام دهند. مارگولیس می‌گوید: «با خودم گفتم این موضوع نباید اینجا تمام شود.» در روز 18 فوریه بعد از این که PUM بیانیه‌اش را منتشر کرد، مارگولیس به پنجمین زنی تبدیل شد که پس از اشناس و سه زن ناشناخته به طور عمومی روئمر را متهم می‌کردند. همان روز «مونسرات اریتز» جلو آمد.

 

بیشتر بخوانید:

 جرم‌انگاری خشونت‌های دیجیتالی علیه زنان در مکزیک

 بیرون نرو، خرید نکن، به مدرسه نرو، در خانه بمان

 

ارتیز، خبرنگار 27 ساله، در سال 2017 با روئمر ملاقات کرده بود. او برای شش ماه به عنوان گزارشگر شبکه «آزتکا»، در شرکت رسانه‌ای «گروپو سالیناس»، کار می‌کرد و مامور شد تا با روئمر درباره فستیوال مصاحبه‌ای داشته باشد. چند روز بعد روئمر ارتیز را در فیسبوک پیدا کرد و با یک پیشنهاد کاری که شامل ترجمه و نوشتن بود به او پیام و پیشنهاد داد که برای بحث درباره این موضوع جایی را رزرو کند. ارتیز عاشق نوشتن بود و این اصلی‌ترین دلیلی بود که وارد حرفه روزنامه‌نگاری شده بود. به همین دلیل فکر کرد این کار می‌تواند شروعی برایش باشد، به علاوه اینکه می‌تواند از درآمدش استفاده کند. او این پیشنهاد را قبول کرد اما در روز قرار، روئمر به ارتیز پیام داد که برنامه تغییر کرده است و راننده‌ای فرستاد تا او را به محل جدید ببرد. محل جدید خانه‌اش بود؛ به گفته ارتیز، بعد از وارد شدن به اتاق تفریح، روئمر در اتاق را قفل کرد و در حالی که دائما به پاهای او نگاه می‌کرد یک پیشنهاد کاری کاملا متفاوت ارائه داد؛ مجری‌گری یک مسابقه تلویزیونی. ارتیز گفت یک خبرنگار است و به این کار علاقه‌مند نیست و در حالی که قصد داشت مکالمه را به پیشنهاد قبلی برگرداند، روئمر شروع به خودارضایی کرد و بعد هم به او تجاوز کرد. بعد که کارش تمام شد، پولی درآورد و به او گفت که برای ملاقات بعدی لباس گران‌تری بخرد. ارتیز می‌گوید روئمر به او گفته بود اگر کلمه‌ای درباره آن شب حرف بزند، کاری می‌کند تا دیگر هیچ جایی نتواند کار پیدا کند. اریتز از ترس اینکه روئمر تهدیدش را واقعی کند، سکوت کرد. (روئمر به ال پایس گفته که اتهامات تجاوز ارتیز را تکذیب می‌کند و او را اصلا نمی‌شناسد.)

 

"چیزهایی که او توصیف کرد بسیار شبیه اتفاقی بود که برای من افتاد. به خودم گفتم «الان وقتش است»"

ارتیز در مارس 2019، زمانی که PUM در حال انتشار اتهامات علیه افراد در خلال جنبش Me Too در توییتر بود، بیانیه‌ای نوشت و از فردی خواست آن را به صورت ناشناس منتشر کند. (او همچنان در حال کار برای آزتکا بود.) این بیانیه بود که تقریبا دو سال بعد اشناس را قانع کرد تا ویدیویش را بسازد. ارتیز در حالی که در حال گشت‌زنی در فضای مجازی در فوریه 2018 بود این ویدیو را دید. او می‌گوید: « چیزهایی که او توصیف کرد بسیار شبیه اتفاقی بود که برای من افتاد. به خودم گفتم "الان وقتش است."» او بعد از دیدن این ویدیو، بیانیه کامل‌تری نوشت و از PUM درخواست کرد تا این بار اسمش را بنویسند و بعد برای اشناس متنی نوشت.

ناگهان این ماجرا به  یک خبر مهم در مکزیک تبدیل شد و مارگولیس، اشناس و ارتیز گروهی واتس‌اپی ساختند تا هنگام طوفان رسانه‌ای در ارتباط و همچنان بتوانند در جمع‌آوری سیل پیام‌های زنان دیگر موفق باشند. زنان درباره آزار روئمر به آن‌ها پیام‌های زیادی ارسال کردند و بیشترشان همچنان می‌ترسیدند که دراین باره علنی صحبت کنند.

در 20 فوریه، روئمر ویدیویی منتشر کرد. در حالی که روبروی کتاب‌خانه‌اش نشسته بود، خودش را معرفی و ادعا کرد اطلاعاتی دارد که مناقشه او و اشناس را به اتمام می‌رساند. بعد او ویدیویی چهار دقیقه‌ای از ملاقاتش با اشناس در 14 فوریه منتشر می‌کند. در این فیلم شنیده می‌شود که اشناس به روئمر می‌گوید زمانی که در نوامبر سال 2019 از «گروپو سالیناس» با او ارتباط گرفته شد، او از روئمر مقابل دو نفر از دوستان پدرش که او را مورد انتقاد قرار می‌دادند، دفاع کرده است. (اشناس بعدا توضیح داد که قصد داشته بگوید مشکلش با روئمر با مسائل سیاسی داخل یک شرکت متفاوت است.) روئمر بعد از انتشار فیلم چنین نتیجه‌گیری می‌کند: «همانطور که می‌بینید، پشت سر این اتهامات، تمایلات دو نفری وجود دارد که به جنبش حقوق زنان تعلق ندارند.»

اما به جای انحراف از موضوع، ویدئوی روئمر نتیجه عکس داد. «دیانا موریتا»، مدیر و موسس یک ان‌جی‌او که به بازماندگان آزارهای جنسی مشاوره قانونی و روانکاوی رایگان ارائه می‌دهد، می‌گوید: «به نظر روئمر قبر خودش را کَند. این ویدیو یک خشم عمومی ایجاد کرد.» موریتا می‌گوید که تعدادی از بازماندگان آزارهای روئمر بعد از انتشار ویدیوی اشناس با موسسه‌اش تماس گرفتند اما تعداد آن‌ها پس از انتشار ویدیوی روئمر اوج گرفت.

در توییتر روزی یک یا دو بیانیه از زنان درباره بدرفتاری جنسی روئمر توسط PUM منتشر می‌شد. «ماریانا فلورس»، یک پیمانکار 33 ساله هم می‌گوید سال 2011، تحت عنوان پیشنهاد کاری به خانه روئمر رفته است و بعد روئمر او را خلاف میلش لمس کرده و بوسیده است. او یکی از زنانی بود که با دیدن ویدئوی روئمر خشمگین شد و در 20 فوریه بیانیه‌اش را ارسال و درخواست کرد تا آن را با اسمش منتشر کنند. او الان می‌گوید: «دو گزینه داشتم. یا می‌توانستم خودم را به این حقیقت قانع کنم که قرار است زندگی‌ام به همین شکل باقی بماند و این نوع رفتار را تحمل کنم، یا می‌توانستم به گروهی از زنان بپیوندم که می‌گفتند می‌توانیم دنیای دیگری بسازیم. به خودم گفتم من با آن‌ها هستم.»

 

 

خیلی زود ده‌ها زن به این گروه واتس‌اپی اضافه شدند. آن گروه در واقع پناهگاهی برایشان بود تا با هم احساس همراهی و اضطراب یکدیگر را آرام کنند. کمی بعدتر هم جسارت‌ آن‌ها جواب داد؛ در 23 فوریه، 2021، در یک اقدام به شدت نادر، دفتر دادستانی مکزیکو سیتی براساس گزارشات خبری مبنی بر اتهامات روئمر، تحقیقاتی را آغاز کرد. سرانجام یک راه قانونی برای زنان باز شد تا روئمر را تحت پیگرد قانونی قرار دهند. او روز بعد اکانت توییترش را پاک کرد.

«ژیمنا اوگارت»، یک وکیل موسسه حقوق بشر و دموکراسی مکزیک که نماینده گروهی از زنان است که روئمر را متهم کرده‌اند، می‌گوید: «دو یا سه سال قبل زمانی که زنان روئمر را به این جرم‌ها متهم کردند، مسئولان پرونده‌ای باز نکردند. اما این بار این اتفاق رخ داد.» او این تغییر را ناشی از سیاست جدیدی می‌داند که منجر به تسهیل تحقیقات درباره جرم‌های جنسی می‌شود و همچنین این اتفاق را به جنبش فمینیستی مکزیک نسبت می‌دهد. او می‌گوید: «این مبارزه‌ای است که زنان مدت‌هاست منتظرش هستند.»

این موضوع نبردی است که در چندین جبهه صورت گرفته است. ایمیل‌های به اشتراک گذاشته شده با «تایم» نشان می‌دهد که در سال 2019 موضوع آزار جنسی روئمر با دبیرکل یونسکو به اشتراک گذاشته شده اما درخواست‌ها برای بررسی این موضوع رد شده بود. یونسکو نسبت به نظر دادن درباره این ایمیل‌ها موافقت نکرد.

 

"در حال ساخت یک هیولا علیه این مرد هستیم"

تعداد متهم‌کنندگان روئمر بیشتر شد، بازیگران، نویسندگان، دانشگاهیان و کارمندان هتل جلو آمدند و در دوم مارس برای ضبط پادکست اسشرر، برخی از آن‌ها در نهایت با هم ملاقات کردند. روئمر در روزهای باقی مانده به 8 مارس، راه‌ها به خانه‌اش را با تابلوهایی مسدود کرد اما نتوانست جلوی زنانی را که می‌خواستند روبروی خانه‌اش در روز جهانی زنان جمع شوند، بگیرد. این زنان حتی یکی از تابلوها را پاره کردند و با اسپری صورتی و بنفش رویشان کلمه «متجاوز» را نوشتند.

ارتیز می‌گوید: «ما در حال ساخت یک هیولا علیه این مرد هستیم.»

این اتفاق الان به ماجرایی بین‌المللی تبدیل شده است. در روز هفت می، ده‌ها نفر از این زنان به سفیر اسرائیل در مکزیک نامه نوشتند و از او درخواست همکاری درباره استرداد روئمر به مکزیک را کردند. در بخشی از نامه آمده است: «می‌خواهیم مطمئن شویم که هیچ زن دیگری وحشتی را که ما با آن زندگی می‌کنیم، تجربه نکند.»

گروه اصلی واتس‌اپ در نهایت از بین رفت. برخی از زنان از ترس از دست دادن خانواده یا شغلشان، از متهم کردن او در دادسرا خودداری کردند. برخی دیگر هم به همراه وکیلی که انتخاب کردند، گروه کوچکتری را تشکیل دادند.

مارگولیس می‌گوید: «همه این‌ها برای زنانی که برای بار اول داستان را به صحنه عمومی کشاندند، قابل درک است.»

اشناس می‌گوید برخی روزها که از خواب بیدار می‌شود احساس می‌کند زنان بیشتری به آن‌ها ملحق می‌شوند تا روئمر را به طور رسمی متهم کنند و بعضی از روزهای دیگر انقدر این قضیه را سخت می‌بیند که نمی‌تواند باور کند فرد دیگری هم بخواهد وارد آن شود. اما او به خودش یادآوری می‌کند اتحادی که ایجاد کردند چهره روئمر را به دنیا نشان داد. او می‌گوید: «ما همین حالا هم یک پرونده بزرگ هستیم.»

در حالی که آن‌ها منتظر اجرای عدالت هستند، حمایت‌های خواهرانه ایجاد شده از سوی جمعی از این زنان، برخی از اولین متهم‌کنندگان را در این مسیر محکم‌تر کرده است. فلورس در نهایت این شجاعت را پیدا کرد که پس از پنج سال درمان با تراپیستش درباره تجربه‌اش صحبت کند. و اریتز پس از هفته‌ها بر حملات پانیکش غلبه و روی کارش تمرکز کرده است؛ نوشتن درباره خشونت جنسی.

 

نویسنده: مگان بیتلی

 برگردان: نیو صدر

منبع: TIME